Evet yolum mezarlıktan geçti, hem de çok. Ancak çok küçük yaşlarımda anneannem bana ölümün hiç de kötü, korkulacak şey olmadığını anlatmıştı, biz öldüğümüzde bizi çok sevenin yanına gideriz ve zaten tek sevilmeye değen de O'dur, diye. İlk ölüm olayını da yine anneannem ile yaşamıştım, onu ölüm öncesinde yatağında görmüştüm ve öğrettikleri ile hiç de üzücü bir yolculuk olmayacağından emindim. Daha sonra da ölümler gördüm, ancak beni en çok etkileyen babamınki olmuştu, hayat planlarım onun üzerine kuruluydu ve yıkılıvermişti, bir an amaçsız kaldım ve sonra yine onun gibi yaşamaya devam ederek sürdürdüm bu yürüyüşü. Ben de ölüm kenarından döndüm diyebileceğim şeyler de yaşadım, ancak ölecek olmak değildi beni düşündüren, bir hastalık nedeni ile bunu yaşadığımda insanın ne denli zayıf olduğunu en azından kendi açımdan gördüm, yine boğazım sıkılarak nefessiz bırakıldığım bir ara da insanın en azından karşımdaki için ne denli acımasız olabileceğini gördüm. Ölmekten ve öldürebilecek şeylerden korkmadım, biliyorum ki, beni gerçekten sevenin ve sevilmeye değer Olan'ın yanına gitmektir ölmek.