3.
- Vakit tamam, şimdi...
- Neden?
— Süreni kullandın.
- Daha yeni bakmaya başlamıştım
- Belki görmeye, bakmaya değil!
- Gördüğümün ben olduğum söylenmeliydi bana.
- Söylendi. . . Beni ilk aldığında. Fakat bende düşlerini aradın yalnızca, varlığımı ayrımsamadın bile. Vakit tamam, çık artık sen olmayan benden. Şimdi.

4.
Sıkıldığından yarattı Adem’i,aynası yoktu…
Adem’in de.
Adem’in Havva’sı da yoktu henüz.
“Gören” ve “Görülen” de değildi.
Boş bakışları yansımıyordu, başka bir çift gözden.
Sonsuza akıyordu iki küresi, bilmeden: Ha açık, ha kapalı; ha ışık, ha karanlık, bakıyor, bakınıyordu.

Ve Adem’e isimlerin tümü öğretildi. Ve ona, Bu senin eşin, bu Havva“ denildi.

Ve Adem Havva’yı ayna bildi.