Alıntı: Gece başınızı yastığa koyduğunuzda "gerçekten iyi avukatım" dediğiniz anlar çoğunlukta mı?

Ben eksik yanlarımı biliyorum, çoğu zaman bu bilinç güvensizlik doğuruyor ve güvensizlik de titiz araştırmama ve ince eleyip sık dokumama... ancak dediğim gibi ürkeklik genellikle oluyor, çünkü başkalarının hayatı üzerinde etki edebilecek bir mesleğe sahibiz.

Yine böyle ürkek ürkek gittiğim bir dava vardı. Yanında çalıştığım avukatın talimatıyla eski adıyla DGM'de örgüt-gasp-uyuşturucu eksenli bir dava. Hiç içime sinmedi ama emir büyük yerden. Kendimi de "neyse DGM'de de dava görmüş olurum" diye avutmaya çalışsam da oraya gelen avukatların çok donanımlı, bilgili olduğunu düşündükçe içimdeki ürkeklik daha da artıyor. "Ben ne yapacağım?" deyip duruyorum.

Duruşmada sanık sayısını biraz geçen ve oturulan yerde mini bir sinema görünümü olan büyük meslektaşlarımın arasına daha doğrusu en dış tarafına oturdum. Bütün gün süren duruşmada çok güldüm, bizim sanığı ilgilendiren bir durum olmadığından sadece seyrediyorum ve öğreniyorum.

Neticede başlangıçtaki korkularımda haklı olduğumu gördüm. Evet ben bu dava için yetersizdim ama oradaki büyüklerimin de benden çok da fazla bir yönlerinin olmadığını gördüm. Ve şunu anladım, zaman avukatlıkta hem lehte hem aleyhte işliyor. Zaman geçtikçe eksik yanlarınızı gideriyorsunuz, yeni şeyler öğreniyorsunuz, zaman geçtikçe de tamam yanlarınızı eksiltiyorsunuz, daha fazla kalıplaşıyorsunuz. Ne diyeyim, hepimize kolay gelsin