Sevgili Arkadaşım,

Önce mesajınız için teşekkür etmek istiyorum.Yazdıklarınızın hepsi doğru ve çok haklısınız.Yazınızda en hassas olduğum yönüme değinmişsiniz.Yazınız bana bazı acı anılarımı hatırlattı.Çünkü paylaşmak deyince belkide mesleğim gereği aklıma öncelikle öğrencilerim geliyor.Birazcık bunlardan bahsetmek istiyorum.Umarım sıkılmazsınız.

Ben 27.yılını çalışan bir sınıf öğretmeniyim.Yirmi yılımı İzmir'de yaşadığınıza göre bilirsiniz belki;Karşıyaka'nın gecekondu semti olan Gümüşpala'da çalıştım.Çok fakir öğrencileri olan bir okuldu.
Ayağında bırakın ayakkabısı,çorabı bile olmayıp o soğuk havalarda
terlik ile gelen öğrencilerle doluydu.Bir anımı hiç unutmam.Birgün bir öğrencim okul dağıldıktan sonra duvar dibinde durdu ve beklemeye başladı.Takip ettiğimde gördüm ki;bir süre sonra kendisinden daha küçük sınıfta olan kardeşi geldi ve ayağında terlik vardı.Okuldan çıkan büyük çocuk ayakkabısını küçüğe,küçükte terliğini ablasına verdi ve ayrıldılar.Aynı ayakkabıyı iki kardeş değiştirerek kullanıyorlardı.Küçük çocuğun ayağında kendisine çok bol gelen o ayakkabılarla sınıfa girme sahnesi bunca yıl geçmesine rağmen hâlâ gözümün önünden gitmez.Tenefüslerde çocukların elinde kocaman ekmekler görürdüm.İlk işim yanlarına gidip ekmeğin arasına bakmak olurdu.Gördüğüm şey ya salça ya da altı yedi tane zeytindi.

Yirmi yılım bu durumda olan çocukların bulunduğu aynı okulda geçti.Merkez okullara defalarca sıram gelmesine rağmen gitmedim.Çünkü o çocukların bana ihtiyacı vardı.Yıllarca maaşımı bu öğrencilerimle paylaştım.Çeşitli yardım kurumlarının ve ailelerin yardım etmelerini sağladım.O gün için elimden ne geliyorsa yaptım ve yaptırdım.İki yıllık bir öğretmendim ve yirmi yaşındaydım.Hayatın acı gerçekleriyle isyan ede ede savaşmayı bildim.İçimi burkan ve beni çok üzen tek bir konu var o da öğrencilerimin çok fakir olması nedeniyle çoğunun öğretim hayatına son vermesi.Şu an özel bir kolejde çalıştığım için kesinlikle eğitimde fırsat eşitliği ilkesine inanmıyorum.Arada uçurumlar var.Maalesef herşeyde olduğu gibi eğitim ve öğretimde zenginlerin emrinde.Ne kadar inanmak istemesekte gerçek bu.

Yazınızın son cümlesi beni çok etkiledi.Bu duyguyu o kadar yoğun yaşayan bir insanım ki.Soğuk havalarda sıcacık evimde otururken,güzel bir yemek yerken hep içim burkulur.Bu olanakları yakalayamayan sokaktaki insanları düşünürüm.Tabiki düşünmekle bu acı gerçekleri değiştirmek mümkün değil.Birşeyler yapmak lazım.Hem de çok acil olarak.Her insanın bu tip olaylarda katkı sağlayabileceği mutlaka birşeyleri vardır.Hiç bir şeyleri yoksa verilecek ve paylaşılacak sevgileri vardır.Her zaman birilerinin başlatmasını beklememeliyiz.Bazı şeyler için çok geç kalmış olabiliriz.Bencil olmaktan çıkıp çevremizde olup bitenlere duyarlı olmalıyız diye düşünüyorum.

Sevgili gurorer,yazdıklarınızla bana çok duygusal anlar yaşattınız.Anılarımı hatırlattınız.Tekrar teşekkür ediyorum.

Her zaman,herşeyi en önemliside SEVGİYİ paylaşmaktan yana olan duygularımla size mutlu ve sağlıklı günler diliyorum.

Sevgiyle kalın...