İnsan ufak bir et parçası içinde doğar, et parçası zamanla biraz büyüyüp genişlemiş olsa da, aynı et parçası içinde hapis yaşar ve o et parçası içinde ölür. Bu da insanı "doğal" olarak bencil yapar. Zira, güvensizlik söz konusudur. Ete kemiğe bürünmüş halde iken, ortalama 50 - 100 kiloluk o et topunun içinde, büyük bir güven sahibi olabilmek de imkansız olsa gerektir. Ben olarak var olma durumu, sanırım, adalet arayışının/duygusunun temelidir. Ben ne olacağım veya ben ne alacağım? Bu soru bizi adalet arayışına götürür. Adalet duygusunu bencil yaratılışımıza ve kaynaklarımızın kısıtlı olmasına borçluyuz. Şöyle garip bencileyin... Ama, buna da şükür. Ya bir bedende iki ruh olarak yaratılmış olsaydık ve kendisine tahsis edilmiş müstakil bir bedenden de yoksun olan ruhumuz hiç huzur bulamasaydı?