televizyonun evimize ilk girdigi tarihte yanlis hatirlamiyorsam ilkokuldaydim, videoyla tanistigimizdaysa babamin aldigi tek vcd olan kemal sunal in davarosunu bilmem kac kez izledigimizi animsiyorum.. o zamanlar henuz sadece aksam yayinlari oldugundan gunduzleri yine bizimdi. evlerin bahceleri, sokaklar bizimdi, biz cocuklarin..o karolarin uzerine oynadigimiz sek sek ve o oyunu oynarken yagmurlu bir gunun caddede biraktigi o ferah ve bana hernedense huzur veren kokuyu hala zaman zaman algiladigimda sek sek oynadigimiz o gune donerim
bugun cocuklarimiz dairelerin icinde yalitilmis ve hijyen ortamlarda tv, bilgisayar ortaminda buyurlerken, bazen bir komsu cocugunun adini bile ogrenmeden buyuyorlar. ayni binanin icinde birbirini ayiran duvarlar kadar birbirlerine uzak olduklari halde..
teknolojinin beraberinde varsilligin onemini artttirdigi, bu imkanlara sahip olarak buyuyen cocuklarla sahip olamayan cocuklar arasinda belirgin kisilik ayriliklarina sebep oldugu ve yeni yetisen kusaklarin cok keskin ve son derece cesitli kulturlerle ve mutlaka birbirlerinden cok farkli duyumsamalarla buyudukleri de bir baska gercek.
bunun kaosu getirip getirmeyecegini, gelecekte ortak kultur ve degerler dedigimiz kavram in 500 puanlik uzman sorusu halini alip almayacagini bugunden kim bilebilir..