Nüfus Kanunu'nun, Nakil hususunu düzenleyen 28. maddesi MERNİS projesinin hayata geçmesi ile birlikte 2003 yılında yürürlükten kaldırılmıştır. Hal böyle olunca 2003 yılından bu yana Nüfus Müdürlükleri vatandaşların Nüfus kaydını nakil ettirme yönündeki taleplerine konuyu düzenleyen maddenin yürürlükten kaldırıldığından bahisle olumsuz cevap vermektedirler. Benim sorum iki aşamalı olacak.
1- Bir hususu düzenleyen kanun hükmünün ortadan kaldırılması o konuyu yasak haline mi getirir. Benim bildiğim "hak" kavramının "yasak olmayan" olduğudur. Yani Devletin vatandaşına bıraktığı serbest alandır "hak". Özel bir düzenleme olmaması nedeniyle Nüfus Kütüğünün nakil edilmesi yasak olamaz.
2- Var sayalım ki konuyu yasak olarak değerlendirdik ( bugün yaşanılan durum gibi ) bu durumda böyle bir yasak Anayasanın 23. maddesinde düzenlenen Yerleşme ve Seyahat hürriyetiyle ne kadar örtüşebilir. Nüfus Müdürlüklerinde geri çevrilen nakil talepleri İdari yargıya, oradan da Anayasaya aykırılık iddiasıyla Anayasa Mahkemesine taşınmalı diye düşünüyorum. Bilmem sizler ne dersiniz?

Çocuklarını Uzun zaman önce ayrıldığı, Nüfus kaydının bulunduğu (doğup büyüdüğü) şehrin çok uzağında bir şehirde büyütmeye karar veren ya da mecbur olan, Geldiği yerde yepyeni bir hayat kurmaya çalışan, yaşadığı şehre hizmet eden on yıllar sonra artık "oralı" olmak isteyen bir insana "hayır sen buralı olamazsın, senin memleketin orası 50 senedir bu şehirde olman seni buralı yapmaz" denilebilirmi. Her sohbetin başında "esas nerelisin" sorularının sorulduğu bir ortamda Çok şikayet ettiğimiz ve eksikliğinden dem vurduğumuz Kentlilik bilinci nasıl yeşerir? Bir türlü oralı, kentli olamamış göçebe, kendini yılardır yaşadığı kentte misafir hisseden insanların yaşadıkları kentlerde nüfus kağıtlarında yazan şehirlerin birer küçük modelini yaratmaya çalışıp, orada rahat etmelerine şaşmamalı. Göçebe ruhlu yerleşikler ne katabilir çağdaş hayata, kente, en önemlisi de kendilerine ? Hukuki olmaktan çıktı galiba bağışlayın..