bir yelkenliyle engin ummanlarda tek başıma rüzgarlarla savaşıyor gibiyim..kara çok uzaklarda bir yerlerde..sisler her şeyi görmeme engel oluyor..belki de yanlış ufuklarda gözlerim..bilmiyorum...yine de serin fırtınalara göğüs gerebiliyorum.taze bir okyanus havası ciğerlerime işliyor..işte bunu seviyorum..umudum var hala..her ne kadar umudu tanımlayamasam da..bunun adına umut derler sanırım insanlar...yorgunum evet...sinsi bir korku dolanıyor ayak ucumdan omzuma kadar sarınıyorum..titriyorum...her şey anlamlanmaya başlıyor..sadece bekliyorum...