Sabahları birkaç dakikayı güne hazırlanmaya ayırmalı insan.
"Bugün başkaları için ne yapabilirim?" diye düşünmeli, pencerede kuş seslerini dinlerken.
Gece, muhasebesini yapmak zorunda kalmayacağı bir günü yaşamaya başlamadan önce aynaya bakmalı, gülümsemeli, dil çıkarmalı kendine.
Sevdiklerini ve dostlarını çıkardığında şu güzel dünyadan kalanın "şu güzel dünya" olamayacağını, bir dua gibi, yalnızca dudaklarını kıpırdatarak üç kez yinelemeli.
Kendisinin, hem koskoca bir ormanda sadece bir ağacın ufacık bir kovuğu kadar değersiz ve önemsiz, hem de o ağaçta yaşayan karınca, tırtıl ve sincaplar için çok önemli ve değerli olduğunu da. Derin bir soluk alıp, derin bir soluk alamamanın ne demek olduğunu bir dakika hayal etmeli.
İnsan güne, günün insana hazırlandığı gibi hazırlanmalı.

Ömrümüzün ilk ve tek 3 Eylül 2009'u güzel olsun!

(03.09.2009)