1. Mutlu bir beraberlik yaşanıyordur, bu beraberliğin güzelliğini anlatacak ortak bir varlıktır çocuk. Sevdiğiniz insanın yüzünü görürsünüz çocuğunuzda, iki kat daha fazla seversiniz ikisini de. Bu bizim ikimizin, muhtemelen bizden çok daha uzun yıllar yaşayacak, bizi unutturmayacak bir varlık, diye düşünürsünüz...''Çocuğumun anası.'' ''Çocukların babası.'' deyimleri ortaya çıkar.

2.Kardeşsiz büyümüşsünüzdür, birçok çocuğa sahip olarak kalabalık bir aile özlemini giderebileceğinizi umarsınız. Kendiniz yalnızsanız, çocuğunuzu yalnız bırakmak istemezsiniz.

3.Kızınız vardır, erkek çocuk istersiniz. Bir de oğlum olsun dersiniz. Oğlunuz vardır, Bir de kızım...Ama kızlara ve oğlanlara sorulabilecek, istediğiniz siparişi verebilecek konumda değilsinizdir, doğa bu istemi sizin elinizden zaten almıştır. Tıpkı bizim de dünyaya istediğimiz cinsiyette gelemediğimiz gibi.

4.Yalnız ve mutsuzsunuzdur beraberlikte, kendinize bir yandaş,bir bağ, tutunmak için neden ararsınız. Sizi kayıtsız şartsız sevecek bir varlığın özlemini çekersiniz. Sizin dünyaya getirdiğiniz bir varlığın sizi hayata bağlamasını bencilce istersiniz.

5.Ya da birini seversiniz, hiç akla gelmeyen bir anda sürpriz bir şekilde leylekler kapıya bir bebek bırakır. Sizindir. Ya seversiniz ya da acı bir sürpriz olarak değerlendirirsiniz.

6.Bir bebeğin dünyaya gelmesi için ille de güzel nedenler olmaz en acısı, tecavüz sonrası da bir bebeğiniz olur. İstemediğiniz halde sizden bir canlı doğar. Bu çocuk yüzünden o kişiyle evlenmek zorunda kalır, tüm hayatınız boyunca ''bu durumda hiç suçu olmayan, sizin çocuğunuzu'' görmek , katlanmak, kötü hatıraları hatırlamak durumunda da kalırsınız. Ya da herşeye karşı gelir, bu duruma inat eder, kötü hatırasını bir kenara bırakır, sizin olan, sizi herşeyden bağımsız seven, sizden birine bağlanırsınız.

7.İstenmeyen evlilikleri usulüne uygun durumuna sokmak için çocuk yaparsınız. İki kişi birbirini sever ama aileler izin vermez, desteklemez. Ve hiçbir insanın çocuk sevgisini yadsıyamayacağı düşünülerek, ortaya kimsenin kötü davranamayacağı, özledikleri için sizinle muhatap olmak zorunda kalacakları bir canlıyı bırakıverirsiniz kendi ebeveynlerinizin önüne.

8.Zaten eskiden de çocuk delisisinizdir, nerede, nasıl, kimin olduğunu önemsemeden bir çocuk gördüğünüzde, Onunla konuşmaktan, size gülümsemesinden, ilgi göstermesinden, heyecanından, masum olmasından çok hoşlanırsınız. Sevdiğiniz biri de denk geldi mi acil olarak ilk isteyeceğiniz şeydir çocuk ya da çocuklar.

9.Kimseye güvenmiyorsunuzdur, son zamanların endişesini taşıyor, size bakacak birini istiyor, bizim toplumumuzda ebeveynleri ile ilgilenmeyen çocuklar da hoş görülmediği için, gelecek kaygısı için çocuk yaparsınız. Oysa O nu dünyaya getirmek amacınızı O kabul etmiş mi, etmemiş mi sorusu aklınıza bile gelmez.

10.Bir şekilde gelmiş olduğunuz dünyada ne bulduğunuzu düşünür, sizin getirdiğinizin ne bulacağını kestirir, Onu hayata hazırlamakta uygun olduğunuza karar verir, dengelerinin değişmeyeceği konusunda kendinize güvenir, sevdiğiniz birinin bu konuda desteğini bulur, planlar, şartları değerlendirir, kız ya da erkek farketmez diye düşünür ve bir çocuk sahibi olursunuz...

En az görülen şekli bence 10. şeklidir, zaten böyle düşünenler de ille de kendi çocuğum olsun diye düşünmez, dünyada var olan ve zor durumda olan bir çocuğa da aynı sevgiyi ve ilgiyi gösterebilir.

Ayrılsın ya da ayrılmasın, bir çocuk için nerede hata yapıyoruz düşüncesine kapılmak için çocuk sahibi olmak yeterlidir diyorum. Özellikle ayrılanların da şimdi çocuğu için hangi amaçla dünyaya getirdik diye düşünmesinin tam zamanıdır, erkeni, geci yoktur.

Peki bir çocuğun gözünde ebeveyn nedir? Dünyadan ne bekler, yaşamla nasıl mücadele eder, mutlu bir birey olmak için yaşadığı güçlükler, korkular nelerdir? Bunu da bildiğim kadarıyla yazacağım ama bunun için biraz çocukken ne düşündüğümü , neler hissettiğimi düşünmem gerekli.

Saygılarımla.