Stajım başlar başlamaz bir avukatın yanında çalışmaya başladım ve çeşitli sebeplerden ötürü çıkmak zorunda kaldım.Daha sonra başka bir meslektaşımızın yanına girdim.O nasıl bir ego tatminidir hala daha anlamakta ve çözmekte zorlandığım bir husus.Meslektaşına 3.kişiler nezdinde ''ELEMANIM'' diye hitap eden,''Arkadaşı cumartesi günü ÇALIŞTIRIYORUM''deyip ardından kahkahayı basan ancak bütün tahsilatları yapan,dilekçeleri yazan hafta içi 20:30' a kadar çalışan zerre fazla mesai ücreti bile talebi olmayan ben anlayacağınız üzere 10 aydan fazla dayanamayıp ayrıldım. Bin bir umutla iş aramaya başladım.O benim şansızlığımdı herkes öyle olamaz diyerek bir umutla sarıldım.Ancak gördüm ki sistem hep aynı.Bu tarz muameleler beni meslekten soğutmaya ve sinir sistemimi alt üst etmeye başladı.Baktım gidişat kötü aile de destek oluruz sana deyince ofis açtım.Sabah 9 akşam 18:30'da kapatıyorum.Sanıyorlar ki birileri geliyor ve ben de yoğunum o nedenle bu kadar kalıyorum.Üstelik her gün muhtelif kişilerin bugün birisi geldi mi?İşler nasıl?Soruları da ayrı bir can sıkıcı olay.Daha önce herkes ofisi aç sana veririz,kart bastır yanımıza gel diyenler şuanda kayıp.Özellikle de arkadaşları arayıp da ''Nasılsın''diye sorduğumda yoğunum bir ara görüşelim şeklinde beyanlarının sizde neler yarattığını az çok anlayabiliyorsunuzdur.Artık kağıtları delip dosyaya takmayı bile özledim. Soranlar olacaktır hiç iş yoksa 9 saat kalıp neler yapıyor diye ofis temizliği.Hiç çay içmeyen ben demlik hiç inmiyor ocaktan.Dahası umutsuzluğa kendimi kaptırıp zaten yeteri kadar soğumuş olan mükemmel mesleğimden daha fazla soğumamaya özen gösteriyorum.Elbet süreç hep bu şekilde olmayacak.Bir yerde değişecek.Şunu da eklemekte fayda görüyorum arkadaşlar,akrabalar gelsin de ofis benden başka yabancı yüz görsün sıkıntım geçsin diye ancak onlar da gelmiyor,sonuçta yoğun olanlar var.(Drama öyküsü kaleme almış gibi hissettim bir an)