Şüphecilik, yaşam tecrübelerinin yanında kişinin karakterinden de kaynaklanabilmekte. Kendi adıma karakter olarak şüphecilik konusunda bazen ileri gittiğimi düşünürüm. Ancak karşılaşılan, gözlemlenen ya da işitilen olaylar aslında şüphecilik düzeyimin aslın da çok da gereksiz ya da abartılı olmadığını ispatlar nitelikte. Bunun dışında, aldığımız lisans eğitimi sırasında da şüpheciliğin büyük ölçüde bizlere aşılandığını gözlemledim. Aklımda kalan en ilginç örneği sizlere aktarayım: 2003 yılı Haziranında Devletler Özel Hukuku dersi finali öncesinde, öğretim üyesine klasik sorular yöneltildi. Kendisi ısrarla sadece derslerde anlatılan hususlardan soru sorulacağını vurguladı. Finale hazırlanırken, Vahit Doğan hocanın Vatandaşlık Hukuku kitabını okuyordum ve bir sayfanın altında oldukça uzun bir dipnot vardı ve Vatandaşlık Kanunu'nun 1970'li yıllarda geçirdiği bir değişiklikten bahsediyor, vatandaşlığın kazanılması hususundaki ilkesel reformu anlatıyordu. Ve finalde ilk soru şu şekilde başlamaktaydı "Arap baba ve türk anadan 1972 yılında doğan M..." yani vatandaşlığın kazanılmasıyla ilgiliydi. Tabii ki vatandaşlığın kazanılmasının tespiti için doğum esnasındaki Kanun geçerli olacağından o sırada yürürlükte olan mevzuatı bilemeyen arkadaşlarımız çuvalladı. Bunun gibi sayısız örnek verilebilir. Hukuk fakültesinde yapılan sınavlarda tüm cevaplar her ihtimalin ayrı ayrı değerlendirilmesi yöntemi ile doğru olabiliyordu ancak. Soruda eksik veri varsa, ihtimal 1, ihtimal 2 ... deyip ona göre cevaplandırıyorduk soruları hatırlarsanız.
Görüldüğü üzere fakültedeki eğitim zaten oldukça şüpheci bir yapı kazandırmakta kişiye. Kendi karakteri de buna yatkınsa ve üzerine yaşam tecrübelerini eklersek ortaya neredeyse insan ilişkilerinde bile aklına taktığı hususlarda deneysel ve bilimsel kesinlik arayan insan tipi çıkıyor. Ve bence bu kaçınılmaz bir gerçeklik. İnsan ilişkilerinde bu şüphecilikten sizi kurtarabilecek birine rastlamanız da hemen hemen imkansız...