"Kendi kendime" konuştuğum zaman mutlaka birilerine verip veriştiriyorumdur.

Nezaket ve görgü kuralları gereği yüzüne söylemediklerimi, ne bileyim soğan doğrarken mesela kendi kendime söylüyorumdur.

Ama kendi kendimle daha çok ilk gençlik yıllarında konuşurdum.Şimdilerde sadece düşünüyorum.Yani öyle uzun uzadıya oturup kendi kendimle konuşmak açıkçası yoruyor.

Onyedi onsekiz yaşlarındaydım,kendi kendimle konuştuğuma benden habersizce tanık olan babam ,bir müddet kitap okumamamı istemişti benden.Demek ki o an O da ,bunu bir delilik alameti olarak yorumlamıştı.