Sn. Karaca,

Hoşgeldiniz, hoşgeldiler, hoşbulduk cümleten

Vefa önemli değil mi, önemli bence de. Ama sanırım artık çoğumuz onu bozacı sanıyor.

Sn.Çakıcı,

Para=Özgürlük, ya da önce para ki ancak özgürlük demişsiniz. Bu, göreceli olarak değişiyor. Hepimiz, ister istemez, görece yaşıyoruz çünkü.

Bana soracak olursanız, para kendi başına esaret nedeni olabiliyor. Hele de onu kaybetmekten "korkuyorsanız". Sahip olduklarınız içinde, en öne para (ve onun sağladıkları) oturtulduğu takdirde, madde sizi ele geçiriyor. Ve geriye bırakın özgürlüğü, insanlık namına hiç bir şey kalmayabiliyor.

Parasız bir yaşam zorluklarla dolu elbette. Karnınız aç, çocuğunuz hasta ve siz hastane parasını ödeyemediğiniz için çocuğunuzu taburcu edemiyor iseniz, özgürlük nedir ne değildir diye düşünmez, ne eder ne yapar da çocuğumu buradan çıkarabilirim diye düşünürsünüz elbette. Bu örnekte parasızlık, esaretin en güzel örneğini ortaya koyar sizin dediğiniz gibi.Ama bu örnekleme, paranın özgürlük aracı olduğu anlamına da gelmez. Neden, çünkü elma ile armutun toplamı bizi ne elmaya ne armuda ulaştırır.

Karaca'nın dediği gibi, devam edersek, çalışmak da bir özgürlüktür. Her çalışma bizi lükse, rahat bir yaşama götürmez. Ama özgürlük, çok rahat, zevk-ü sefa içinde yaşamak da değildir. Bunların yoksunluğuna veryansın etmek, öncelikle istek ve tutkulardan, dünyevi hırslardan arınmayı gerektirir. Dünyevi istek ve beklentilerimize koşullanmışsak, dünyanın parasını önümüze yığsalar, beklentilerimiz ve isteklerimiz azalmayacak, aksine artacaktır.

Asgari bir çalışma (elbet kişinin sağlık sorunları yoksa),bize bir hırka bir lokma yaşamı sağlayabilir. Kişi kanaat etmeyi biliyor ise, Sabancı ailesinden daha özgür olabilir. Ama kürk içindekine öfke duyuyor ve niye benim de olmasın diyor isek, yavaş yavaş hem karşımızdakilere ve hem de kendimize tel örgülerimizi örmeye başlamışızdır. Yine, bence tabii...

Selamlarımla