Hayatta bakalım daha neler göreceğiz.

Japonya'da bizimle ilgilenen bir koordinatörümüz var. Biz Japonlar ''Takaşima san'' diyoruz kendi aramızda arkadaşa. Bazen sınırlarını bilemeyen bu arkadaş hakkında gitmeden küçük bir rapor yazacağım amirlerine. Hazırlanıyorum ve bileniyorum... Yanlış yapmayacaktı, ben bilmem...

Bugünkü konumuzdaki cümlelerin öznesi bu arkadaş olacak.

Üniversitedeki profesörlerle bir gün barbekü partisi verelim diye bir fikir çıktı. Biz de kurbanlık koyun gibi ''Eh!! peki ne yapalım!'' deyip kabul ettik. Malzemeler alındı vs. Hazırlıklar yapıldı ve ateş yakıldı... Izgaralık malzemeler de sırayla pişmesi için ızgaraya kondu. Yiyecekler arasında kendime göre yiyebileceklerimi gözümle seçtim ve onların pişmesini beklemeye başladım. Bir yandan da adı geçen yiyeceklerin güzel pişmesi için onlarla ilgilenmeye başladım. İngilizcesi ''Beef'' (İnek eti) ve ''Chicken'' (Tavuk eti) bir de ''Fish'' (Balık) olan yiyeceklerle ilgileniyorum tabi yemek için. Haa! Bir de ''corn'' (Mısır) var. Bir yandan da soruyorum ne eti olduklarını.

Bu arada bizim Takaşima beni izlemiş olmalı ki domuz etini göstererek yememi istedi, peşine ekledi ''Very delicious, try!'' (çok lezzetli, denesene)

Başımı ''Tamam ben neyi yiyeceğimi biliyorum'' şeklinde aşağı yukarı salladım. Birşey söylemedim...

Takaşima içtiklerinin de etkisiyle olacak ki ısrar etmeye başladı. Yoğun bir şekilde... Yine birşey demedim ama ''Arigato gozaimas!'' (Teşekkür ederim!) deyip, ısrarından vazgeçmesini umdum...

Ve Takaşima hızını alamadı ve şöyle dedi...
-Why? (neden)
-Don't Care! (endişelenme)

Başını gökyüzüne çevirip devam etti...
-Don't Care!(endişelenme)
-Forgive you! (affeder seni)

Takaşima güzel japon kardeşim!
Adamımsın artık sen benim!...
Artık seni anlatacağım...

Hayat mı?
Hayat; Takaşima'ya takıl hayatını yaşa!
Hayat; ''nerde kalmıştık!'' diyebilmektir...