Babam ve annem çalıştıkları için ilkokula başlayıncaya kadar 4 sene annemin iş yerine yakın bir yuvaya gidiyordum. Yani onlarla mesaiye başlar gibi ancak biraz daha eğlenceli bir yerde günüm geçiyordu.
Meraklı, konuşmayı-sormayı seven ve uyku saatini yuvada yeni keşiflerle geçiren bir çocuktum. Burada tüm yuva öğretmenlerime, çalışanlara teşekkür ediyorum.
Ancak evin dışındaki ilk sosyal ortamında evinde babasından gördüklerini kendisinden de bekleyen bu çocuğu, sevgi ile karşılayan müdürümüze de teşekkür etmek istiyorum. Çocukları uyuttuktan sonra odasına gider ve masasına yetişemeyen boyumla merakla yaklaşırdım. Beni masasına alır ve çalışırken onu izlememe izin verirdi. Akşam babamın çizimlerini seyretmek gün içinde yuva müdürünü çalışırken seyretmek uyumaktan daha güzeldi.
Sonra oyun zamanı gelirdi, çocuklar uyandığında hepimizle ilgilenirdi ve omuzlarında "deehhh!" diye çığlıklar atarak oynamamız onun işi değil mutluluğu idi. Çünkü öğretmen ve çalışanlar vardı ve o buna vakit ayırmak durumunda değildi.
Evet, ona çok teşekkür ediyorum. Güven Müdür çocukların halen o yuvanın yerinde açılan cafe'de seni anıyor...