İyi günler diliyorum.
Ben üç senelik evliyim. Fakat eşimle aramızda şiddetli geçimsizlik var. Çoğunluk ayrıyız.İnsanın eşi için bunu söylemesi zor ama eşimin çok kaba ve baskıcı bi insan olduğunu düşünüyorum. 20 aylık bi oğlumuz var ve yenidoğan hali de dahil çocuğumuza bile hep çok sert baskıcı tavırlar gösterdi. Çocuğumuzun doğumundan önce de gerek ailesi gerek kendisi tarafından çok haksızlıklarla karşılaştım her seferinde bişeylerin düzeliceğini düşünerek evliliği ayrılıkların ardından devam ettirmeye çalıştım. Ama düzelmek yerine daha da kötüye gitti.
Çocuğun doğumuyla boşanma şansım da azaldı. Çünkü beraberken bile hep çocuğum kırılmasın babasının davranışlarından olumsuz yönde etkilenmesin hayatına sebep olmasın diye tedirgin bi şekilde eşimi idare etmeye
evdeki psikolojik baskıya dayanmaya çalıştım. Çünkü eğer ben yanında olmasaydım çocuğumuzu dövücek raddelere kadar geldi kendisi. Dövmenin haricinde hep sert sesini çok yükselterek çocuğun ruhi dengesini bozucak şekilde davranışlar içinde oldu. Ben çocuğun yanında hep dengeleyici olarak onu korumaya çalışsam da olmadı. Bana da aynı sert ve baskıcı hallerini sürdürdü. Belki el kaldırmadı ama kapımı kırdı üzerime yürüdü bağırdı. Oğlumun etkilenmesinden korktuğum için sıkıntım ikiye üçe katlandı. Şimdi bana ve oğlumuza aşırı şekilde bağırıp çağırmasından bizi o şekilde bırakıp hiç etkilenmeden gidip o saatlerde eğlenmesinden dolayı yine ayrıyız. Ben gerçekten boşanmayı çok istiyorum. Bu şekilde yaşamak çok zor. Fakat benim yanımda bile çocuğuna zarar vermekten çekinmeyen bi insanla çocuğumu onun çocukla görüştüğü saatlerde nasıl yalnız bırakabilirim!Yanlış anlaşılmak istemem oğlumuzun babasıyla görüşmesine asla karşı olmam. hatta kendisi önemsemeyip gelmediği zamanlarda bile çocuğun O'nu özlediğini daha sık gelmesi gerektiğini hatırlatırdım her zaman. Çünkü çocuğumu seviyorum O'na babasını asla kötülemem babasından mahrum da olmasını istemem ama O'nun için çok kaygılanıyorum eşimin benim yanımda bile davranışlarını gördüğüm bildiğim için. Bu konuda elim kolum bağlı gibi. Bazen kadınların ve çocukların bu kadar mağdur olmasında çocukların hayatlarının bu kadar olumsuz etkilenmesinde kanunlardaki açıkların da rolü olduğunu düşünüyorum. Bu konuda Adalet Bakanlığı'na bir yazı yazabilmeyi isterdim. Çünkü çoğunluk mağdur olanlar kadınlar ve çocuklar oluyor. Elimiz kolumuz bize uygulanmış fiziksel olmasa dahi sözlü şiddete karşı bile bağlı kalıyor.Kanunlarımızda eğer çocuğun belli bi yaşa kadar en azından kendini koruyabileceği derdini anlatabileceği yaşa kadar annenin eşliğinde babasıyla buluşması olsaydı oğlum da ben de bu kadar zor bi durum içinde kalmamış olurduk belki. Tabi benim bu dileğim bütün babalar için değil. Çoğunluk babalar müşfik anlayışlıdır. Baskıyı sertliği kim uygularsa uygulasın bu ister baba olsun ister anne bence çocuk o kişiyle yalnız bırakılmamalı.Sizden öğrenmeyi rica ettiğim ise ben kanunlara çok vakıf değilim hukuk bürosuna danışarak öğrendiklerim bunlar acaba hiç bir çıkış yolu yok mu kanunlarmızda?
Yardımcı olursanız çok mutlu olurum.Şimdiden teşekkürlerimi iletirim.
İyi akşamlar diliyorum.