Kimse değil o sokak hatırlıyor,,, kafayı çeker çekmez bir hışımla kendini alıp gittiğin, köşebaşını geçer geçmez iki katlı yorgunkahverengili ahşap evin yanındaki kargacık burgacık ama afili balkonuyla sokağa yine de hava atmasını bilen o birbuçuk katlı kamburumsu –rengi belli değil- tuhaf evin önüne gelip sunturlu bir küfür savurduğunu,,, ne bir’i,,, orada durup epeyce bir saydırdığının hatırlıyor,,, o esnada balkonlu odanın ışığı yanıksa hemen sönüyor, perdeler zaten kapalıdır, ne zaman sen içini dışını boşaltıp, rahatlayıp, oradan ayrılıyorsun işte o zaman, ışık yeniden yanıyor, perde açılıyor, balkona çıkan yaşıunutulmuş kadın yarıbeline kadar korkuluklardan sarkıp, senin sokağın havasına bıraktığın ışıltılı kokunun da kışkırtıcılığında, boşluğa bağırıyor arkandan,,, allah belanı versin!

O, senin niye böyle yaptığını bal gibi biliyor tabii, kocasını elinden çekip alan muzip gençliğinden başkası değil,,, zaten ilk farkettiğinde yirmi yıllık hayat arkadaşının eline bavulunu verip de kapının önüne koymamış mıydı,,, adam orada gecenin bir vakti ne yapacağını nereye gideceğini bilememiş, sonra sokağın köşesindeki telefon kulübesinden, cebindeki son jetonla bildiği tek numarayı arayıp, burada bir başıma kalakaldım diyebilmişti. İşte o zaman çılgına dönmüş, bir taksiyle gelip onu almış kendi zamanının akışına katıvermiştin.

İyi ama neden hâlâ her çakırkeyf oluşunda bu sokağa gelip maraza çıkarıyordun, bunu sen de biz de bilmiyoruz, sadece bu sokağın bilgeliğinde saklı bir şey bu,,, geleceğine alıp götürmek yetmiyor sanki, geçmişi alamıyorsan eğer, onun sancısı bir yerlerinde gizlenip duruyor hep.