burada, 'silahı önce çeken', 'kurşunu ilk yiyen' anlamında bir zamanlama konusuna girilmesi yersizdir. çünkü, 'karşılıklı rıza' zaten öncelik durumunu yutar.

şikayetlerse, her ikisi de 15-18 olduğundan, daha çok mağduriyetlere ilişkindir. her ikisinin de toplumun evlendirme kurallarına göre, geleceği olmayan bir işe bulaştıklarından (bunu düşünecek yaşta olmadıklarından) mağdur oldukları da açıktır.

eğer yasa koyucu, 15-18 arasında olan her ikisi için de ailevî şikayetleri engelleyecek bir düzenleme öngörmüyorsa; vicdan, karşılıklı suçluluğun ve mağduriyetlerin 'aynı andalığına' ve karşılıklı rıza' oluşuna bakarak bu durumda şikayetlerin gerçekliği sorgulanır. biri veya her ikisinin zorlama olmaksızın gerçekleştiğine dair ispat olduğunda, şikayetlerin yersizliğine hükmeder.

çünkü aileler, olay sonrasında, tanık veya görsel deliller yok olduktan sonra psikolojik patlama ile birlikte şikayet sürecini başlatmaktadır. çoğu kez ispatı mümkün olmayan bu durumlar için, (çoğu kere yapay) tanıkların, sonradan üretilmiş delillerin öne sürülmesi muhtemeldir. ancak (fizikî delillere erişme teknolojisine sahip olmayan) geçmişteki muhakeme süreçlerinin, yalancı tanıklarla çoğu kez erkek olanı mahkum etmesinin yeterli görüldüğü sabittir. neredeyse yargı vicdanının, toplum vicdanına eşitlendiği veya böyle kabul gördüğü sonuçlar üretmesinin, yasa koyucuyu bile yeni düzenlemeler yapmasından alıkoyduğu düşünülebilir.