Sayın Bektaş,

Güzel şiirinizi bizlerle paylaştığınız için teşekkür ederiz.

Yorumlarınız da şiir tadında. Amma ve lakin, ilk cümleniz ve son bir kaç cümlenize katılmak ne mümkün Elbette kadının şair olabilme yeteneğini, genlerinde erkek geni bulunması koşuluna bağlamış olmanız eğer bir mecaz idiyse, bir önceki cümlemi geri almaya da hazırım.

Şairin şiirinin doğumundan sonraki duygu durumunu yansıtan şu cümleniz ise, başlı başına bir şiir gibi :

Alıntı: Yaşasa bile, ölüm, yaşam kadar hızlanır

Bir dize ile onlarca çağrışım.

*

Alıntı: Şiirler, cesaretli insanların kaleminden akar beyinlere. Şairlerin her cümlesi, bir doğum sancısıdır

Bu cümlelerinize ise, -hatalar barındıran genellemeleri ayrık tutar isek- katılmadığımı belirtmeliyim. Ve yine hatalar barındıran ve dolayısıyla sizin de katılmama hakkınız olan, bir başka genellemeden sözetmeliyim:

"Yazmak yaşamdan kaçmaktır bazen. Yaşamanın ağırlığındansa yazmayı yeğler yazar/şair. Yaşayamadıklarını, ancak yaşamayı düşlediklerini, ya da yaşayamadıklarının tortusunun isyanını kaleme döker. Yani yazmak her zaman cesaretin değil, bizatihi cesaretsizliğin de öyküsü olabilir" de denebilir kimi zaman.

Ancak yine "genel anlamda" şiirin, yaşanmışlığın (ya da yaşanamamışlığın) gebeliğinde çekilen sancıların ürünü ve bu anlamda her şiirin (iyi ya da kötü), birer doğum olduğu çıkarsamasına, tümüyle katılmaktayım.

Saygılarımla...