Kulağıma takılan birkaç nota, uzun bir zaman aralığına sürüklüyor bugünlerde beni. Bir şarkı, güzel bir şarkı deyip geçemiyorum. Geçmiş canlanıyor, toprağa gömülü anılar filizleniyor.

Duruyorum.

Düşünüp, kendi kendime delicesine gülümseyip, dalıyorum. İçimde pişmanlığın eserini barındırmadan, yaşayıp gidiyorum öylesine. Nefes alıyorum ama içten bir nefes. İçime çektiğim havanın moleküllerine ayırır gibi. Sever gibi.

Saksıdaki bir çiçek bile yüzümü güldürüyor, nedense? Bahçedeki yağmur korkağı papatyaları seyrediyorum. Yapraklarının uçları hafif pembe. 10'lu yaşlardaki gençkızların yanakları gibi.

Yaşamın garip oyunlarını sık sık anımsıyorum. Tesadüfleri, karşılaşmaları, içiçe geçmiş halkalar gibi birbirine bağlı günleri ve geceleri seviyorum.

Belki ilk kez bir adım, bir adım daha diye kendimi yüreklendiriyorum. Bir dokunuşun neleri değiştirdiğini görebiliyorum.

Öylesine işte, düşünceli, anlık, yaşayıp gidiyorum.