Ruhu şad olmuş ölüleriz biz…
Konuşamam bekleme, gözlerimi açamam yalvarma
Artık gidiyorum gitme vaktinin gelmediği bir anda öylece aniden..ruhun çekildiği bir anda bedenden
Uyku uyanıklık hali değil artık dünya, gözlerim kapalı öylece seyrediyorum gözlerimin önündeki karanlığı, bildiğim hiçbir şey yok…
Bilmek çok uzak artık..
Seslerin duyulmaz olduğu, dudakların sadece kanadığı bir çukurun içine öylece yuvarlanmak… ellerim kanıyor ellerim kanıyor…
Vaktim doldu, tutunamam artık… vakit dolu… kovulduğum yaşamlar var, istesem de geri gelemem, yetmez içimdekiler… çok geç, vakit beni doldurdu…
Uzanamam elimlerimi uzatamam tut beni demek artık sadece daha derine sürükleniş
Üşümek fiili anlamsız artık yanıyorum sürtündüğüm duvarlarda bedenim alev almış tenimi yanıklara boğuyor kurtulmak için çok geç kurtulabilmek zaten anlamsız…
İstemiyorum artık uyandırma dokunma hissetmiyorum varlığını taa içimde…
Ellerin teğet geçiyor tenimi
Gözlerin..
gözlerin artık köze dönüşmüş…
gri kül rüzgarları…
anlamsız boş karamsar…
artık yağmur yağmıyor gözlerin çöle dönüşmüş…
artık uyumalıyım dokunma yalvarma artık duymuyorum sesler kayboluyor kulağıma çarpıp
biz sadece ruhu şad olmuş iki ölüyüz artık…