Manhattan'dayım hemen otobüs istasyonunun yan girişinde uzun kızıl saçları olan biri avaz avaz bir yandan bağırıyor, bir yanda da saçlarını yoluyor.. Rüzgar adamın saçlarının yumuk halinde yuvarlanmasına neden oluyor..

Biraz ilerisinde olan kaldırımdan bir sürü insan geçiyor bazıları adama bakıyorlar ama durmak yada meraklanmak yok.. Belli işte adamın kafası dumanlı.. Korkmuyorlar bile hiç bir şey olmamış gibi ilerliyorlar..

Bense şaşkınım hem adamın haline hemde ulu orta yerde saçını başını yolmasına ramen kimsenin ilgilenmemesi alışkın değillim.. Yanımdakiler bile adamın bu haline burun kıvırıyorlar..

Birden bir polis beliriyor, adama doğru ilerlediği anda adam toparlanıyor.. Polis sinirli ve tehtitkar bir tavırla bir sorun olup olmadığını soruyor. Adam hiç bir şey olmamış gibi ilerliyor.. Halen adamın saçları kaldırım kenarlarında.. Adam mı numara yapmıştı yoksa polis bu kadar mı etkili işin doğrusu ben anlamadım..

Benim en beğendiğim polisler atlı polisler, kendileri gibi büyük cüsselere sahip atları ile devriye geziyorlar yada kaldırımlarda kendi aralarında sohbet ediyorlar..

Atlarını öyle eğitmişler ki sizi ürküten siren sesleri yada arabalardan yükselen müzik sesleri atları ürkütmüyor. Ve bu atların arkasından rahatlıkla geçmeniz mümkün.. Öyle ya bize hep atın arkasında geçerken çifte yiyebileceğimiz öğretilmişti.. Atlı polisleri her zaman görme imkanınız olmayabiliyor.. Ama tören alayları yada yıl dönümleri atlı polislerin Manhattan sokaklarına çıkması için harika bir neden...