Kadınlara Karşı Her Tür Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılması Sözleşmesi


Dağıtım
Genel

19 Ekim2010

Orijinal:
İngilizce
Gözden geçirilmemiş ön kopya




Kadınlara Karşı Her Tür Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılması Komitesi

Kırk yedinci oturum
4–22 Ekim 2010


Kadınlara Karşı Her Türden Ayrımcılığın Önlenmesi Sözleşmesi’nin 2. Maddesi Uyarınca Taraf Devletlerin En Temel Yükümlülüklerine İlişkin 28 No.lu Genel Tavsiye Kararı*

I. Giriş

1. Bu genel tavsiye yoluyla Kadınlara Karşı Ayrımcılığın Ortadan Kadırılması Komitesi (“Komite”), Taraf Devletlere Komitenin kapsamlı hükümlerini ilgili ülke sınırları içinde hayata geçirmeleri doğrultusunda yol ve yöntemler sunan Kadına Karşı Her Türden Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılmasına İlişkin Sözleşme’nin 2. Maddesi’nin anlam ve kapsamının açıklanmasını hedeflemektedir. Sözleşme Taraf Devletleri bu genel tavsiyeyi ulusal ve yerel dillere çevirmesi ve Hükümetin tüm birimlerine, aralarında medya, üniversiteler ile insan hakları ve kadın örgütleri ile kurumlarının da yer aldığı sivil toplumun her alanına geniş ölçüde yayması için teşvik etmektedir.

2. Sözleşme uluslararası hukukun geliştirilmesini amaç edinen dinamik, devingen bir yapıya sahiptir. 1982’deki ilk toplantısından bu yana Kadına Karşı Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılması Komitesi ile ulusal ve uluslararası düzeylerde faaliyet gösteren diğer aktörler Sözleşme’nin kapsamlı içeriğinin, kadına yönelik ayrımcılığın kendine has doğasının ve bu türden bir ayrımcılıkla mücadele etmek için gereken değişik unsurların açıklanması ve belirlenmesi yönündeki çabalara destek olmuşlardır.

3. Sözleşme herkesin insan haklarından sonuna dek yararlanmasını ve cinsiyet ve toplumsal cinsiyet temel alınarak kadına uygulanan her türden ayrımcılığın ortadan kaldırılmasını temin etmek üzere şekillendirilmiş olan çok kapsamlı ve bütünlüklü bir uluslararası insan hakları hukuku düzenlemesinin ayrılmaz bir parçasıdır. Birleşmiş Milletler Sözleşmesi, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi, Ekonomik, Toplumsal ve Kültürel Haklara İlişkin Uluslararası Sözleşme, Medeni ve Siyasi haklara İlişkin Uluslararası Sözleşme, Çocuk Hakları Sözleşmesi, Göçmen İşçilerin ve Ailelerinin Haklarının Korunmasına İlişkin Uluslararası Sözleşme ve Özürlü Kişilerin Haklarına İlişkin Sözleşme sahip oldukları haklardan yararlanmak konusunda kadınların erkeklerle eşit haklara sahip olduğunu garanti eden çok açık hüküm ve düzenlemeler içerirken, Her Türden Irksal Ayrımcılığın Sona Erdirilmesine İlişkin Uluslararası Sözleşme gibi diğer uluslararası insan hakları anlaşmaları da cinsiyet ve toplumsal cinsiyet üzerinden ayrımcılık yapılamayacağı anlayışını çok açık bir şekilde savunmaktadır. Uluslararası Çalışma Örgütü’nün (ILO) Eşit İş İçin Kadın ve Erkek Çalışanların Eşit Ücretlendirilmesi (No. 100), İstihdam ve Makam Açısından Ayrımcılık (No.111) ve Ailevi Sorumlulukları Olan Çalışanlar (No. 156) ile ilgili Sözleşmeleri, Birleşmiş Milletler Eğitim, Bilim ve Kültür Teşkilatı’nın Eğitimde Eşitsizlik Sözleşmesi, Kadına Karşı Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılması Sözleşmesi, Viyana Deklarasyonu ve Eylem Planı, Kahire Eylem Planı ile Pekin Deklerasyonu ve Eylem Platformu da kadınların erkeklerle eşit haklara sahip oldukları ve ayrımcılığın sona erdirilmesi gerektiğine ilişkin yasal temeller sunmaktadır. Aynı şekilde, bölgesel insan hakları düzenlemelerine imza atan ülkelerin üstlendikleri yükümlülükler de uluslararası insan hakları düzenlemelerini tamamlayıcı niteliktedir.

4. Sözleşme’nin temel amacı cinsiyet ve toplumsal cinsiyet temel alınarak kadına uygulanan her türlü ayrımcılığın ortadan kaldırılmasıdır. Sözleşme, siyasi, ekonomik, toplumsal, kültürel, medeni, ülke içi ve diğer alanlarda medeni durumlarına bakılmaksızın ve erkeklerle eşit oldukları gerçeği temel alınarak kadınların insan haklarından eşit şekilde yararlanmalarını garanti altına almaktadır.

5. Her ne kadar Sözleşme sadece cinsiyet temelli ayrımcılığa göndermede bulunsa da, 1. maddenin yanı sıra 2 (f) ve 5 (a) maddeler de Sözleşme’nin genel olarak kadına yönelik cinsiyet temelli ayrımcılığı hedef aldığı görülmektedir. Buradaki biyolojik cinsiyet kavramından kadın ve erkek arasındaki biyolojik farklılık anlaşılmalıdır. Toplumsal cinsiyet kavramı ise kadın ve erkek için toplum tarafından biçimlendirilen kimlikler, öz nitelikler ve roller ile kadın ve erkek arasında hiyerarşik farklılıkların doğmasını ve güç ve hakların erkeğin lehine ve kadının aleyhine olacak şekilde dağıtılmasına yol açacak şekilde toplumun bu biyolojik farklılıkları toplumsal ve kültürel açıdan anlamlandırmasını ifade etmektedir. Kadın ve erkeğin toplum tarafından bu şekilde konumlandırılması siyasi, ekonomik, kültürel, dinsel, ideolojik ve çevresel faktörler tarafından şekillendirilir ve aynı şekilde bizzat kültür, toplum ve topluluk tarafından değiştirilebilir. 1. maddedeki ayrımcılığa ilişkin tanım Sözleşme’nin cinsiyet temelli ayrımcılığa rahatlıkla uyarlanabileceğini göstermektedir. Buradaki tanım kadının insan haklarından ya da özgürlüklerden yeterince yararlanmasını engellemeye yönelik her türden ayrımcılık, sınırlama ya da dışında bırakma durumunun, ayrımcılık gibi bir amaç güdülmese bile, ayrımcılık olarak değerlendirilmesi gerektiğini ortaya koymaktadır. Bu ise daha önce varolan cinsiyet temelli dezavantajların ve kadınların karşılaştığı eşitsizliğin görmezden gelinmesi yüzünden, bu türden bir yaklaşımın kadınların insan haklarından yararlanması üzerinde engelleyici bir etkisi olması ya da bu sonucu doğurması halinde kadın ve erkeklerin eşit ya da nötr bir muamele görmesinin kadına karşı ayrımcılık anlamına geleceği sonucunu doğurur. Bu konuda Komite’nin bakış açısı, raporlarında sunduğu görüşler, genel tavsiyeleri, kararları, önerileri ve bildirileri ve İhtiyari Protokol üzerinden yürüttüğü soruşturmalar yoluyla açıkça görülebilir.

6. 2. Madde Sözleşme’nin layıkıyla hayata geçirilmesi açısından büyük önem arz eder çünkü Taraf Devletlerin genel yasal yükümlülüklerinin bir çerçevesini çizer. Taraf Devletlerin Sözleşme’de belirtilen tüm haklara ulusal düzeyde saygı duyulmasını temin etmekle yükümlü kılınmaları sayesinde, 2. maddede açıkça belirtilen yükümlülükler Sözleşme’nin diğer tüm kapsamlı ve geniş çaplı hükümleriyle ayrılmaz bir bütünlük arz eder.

7. Sözleşme’nin 2. maddesi 3, 4, 5 ve 24. maddelerle bir arada ve 1. maddedeki ayrımcılık tanımının rehberliği eşliğinde okunmalıdır. Buna ek olarak, 2. maddede aktarılan genel yükümlülüklerin kapsamı da soruşturma süreçlerine ilişkin raporlar ile bireysel vakalara ilişkin kararların da aralarında yer aldığı ve Komite tarafından yayımlanan Genel Tavsiyeler, bağlayıcı gözlemler, bakış açıları ile diğer bildirimlerin ışığında yorumlanmalıdır. Sözleşme’nin genel ruhu Sözleşme’de açık seçik bir şekilde belirtilmemiş olan ancak kadın erkek eşitliğinin sağlanmasında belli bir etkisi olup kadınlara yönelik ayrımcılığın belli bir türünü temsil eden insan hakları unsurlarını da bünyesinde barındırır.

II. Taraf Devletlerin Yükümlülüklerinin Doğası ve Kapsamı

8. 2. Madde Taraf Devletlere kadına yönelik her türden ayrımcılığı kınayıp karşı çıkmaları yönünde bir çağrıda bulunurken, 3. madde ise kadınların her açıdan gelişmesi ve ilerlemesini temin etmek üzere hemen her alanda Taraf Devletlerin alması gereken en uygun tedbirlere atıfta bulunur.

9. 2. Madde ile Taraf Devletlerin kadınların ayrımcılık yaşamamak ve eşit haklara sahip olmak haklarına saygı duymak, korumak ve bunu gerçekleştirmek üzere Sözleşme’de yer alan yükümlülükleri yerine getirmeleri üzerinde durulur. Saygı duyma yükümlülüğü Taraf Devletlerin kadınların medeni, siyasi, ekonomik, sosyal ve kültürel haklardan eşit şekilde yararlanmalarını doğrudan ya da dolaylı olarak engelleyen yasalar, politikalar, düzenlemeler, programlar, idari düzenlemeler ve kurumsal yapılanmalardan kaçınmalarını gerekli kılar. Koruma yükümlülüğü ise, Taraf Devletlerin kadınları ayrımcılığa karşı korumak ve cinslerden herhangi birinin üstünlüğü ya da aşağıda olma anlayışını ve kadın ile erkeklerin rollerini steteotipleştiren önyargıları yaratan ve bunların sürdürülmesine yol açan geleneksel ve benzeri tüm yaklaşımları doğrudan hedef almak için gereken adımları atması anlamını taşır. Yerine getirme yükümlüğü ise Taraf Devletlerin kadın ve erkeklerin hem kanunen hem de fiiliyatta eşit haklara sahip olmasını garanti altına alması ve 25 No.lu Sözleşme ve Genel Tavsiyelerin 4(1) Maddesi ile uyumlu bir biçimde geçici özel tedbirleri benimsemesi anlamına gelir. Taraf Devletlerin kadınların özel gereksinimlerini karşılamayı hedefleyen ve erkeklerle eşit şartlar altında potansiyellerini tam anlamıyla gerçekleştirmelerine olanak tanıyan kamu politikaları, programlar ve kurumsal çerçeveler geliştirerek kadınlara yönelik yasal yükümlülüklerini yerine getirmekten sorumludurlar.

10. Taraf Devletler ihmalleri ya da yetersiz girişimler yüzünden kadınların ayrımcılıktan mağdur olmasına asla izin vermemekle yükümlüdürler ve bu türden ihmal ya da girişimler ister devlet tarafından isterse de özel aktörlerce işlenmiş olsun kadınlara yönelik ayrımcılığa karşı faal bir şekilde mücadele etmekle de yükümlüdürler. Ayrımcılık devletlerin kadınların haklarının tam anlamıyla hayata geçirilmesinde gerekli yasal düzenlemeleri almakta, kadın ve erkekler arasında eşitliğin gerçekleştirilmesine yönelik ulusal potikaları geliştirmekte ve ilgili yasaları yürürlüğe geçirmekte aciz ve başarısız kalmasının sonucunda meydana gelebilir. Aynı şekilde, Taraf Devletler genel olarak kadınlara ve özel olarak da daha savunmasız ve kırılgan durumdaki kadınlara yönelik her türden ayrımcılığa ilişkin istatiksiksel bir veritabanı ve analiz sistemi oluşturup sürekli olarak geliştirmelidir.

11. Taraf Devletlerin yükümlülükleri silahlı çatışmalar ya da siyasi olaylar veya doğal felaketler nedeniyle yaşanan acil durumlar esnasında ortadan kalkmaz. Bu türden durumların kadınların en temel haklarından eşit şekilde faydalanmaları üzerinde derin bir etkisi ve çok geniş çaplı sonuçları vardır. Taraf Devletler silahlı çatışmalar ve acil durumların söz konusu olduğu dönemlerde kadınların özel gereksinimlerini karşılamak üzere belli stratejiler benimsemeli ve önlemler almalıdırlar.

12. Her ne kadar uluslararası hukuk nezdinde devletler esas olarak bölgesel yargı hakkına sahip olsalar da, Taraf Devletlerin yükümlülükleri aralarında göçmenler, sığınmacılar, göçmen işçiler ve ülkesiz kişilerin de olduğu tüm vatandaşlara ve vatandaş olmayanlara eşit şekilde muamele etmeyi gerekli kılar. Taraf Devletler etkilenen kişinin kendi yetki alanlarında olup olmamasına bakmaksızın insan hakları üzerinde belli bir etkisi olan tüm faaliyetlerinden tamamıyla sorumludur.

13. 2. Madde sadece doğrudan ya da dolaylı olarak Taraf Devletlerce kadınlara yönelik olarak uygulanan ayrımcılığın yasaklanmasıyla sınırlı değildir. Bu madde aynı zamanda Taraf Devletlere özel aktörlerce uygulanan ayrımcılıkla da mücadele etmek gibi bir yükümlülük atfeder. Bazı durumlarda özel aktörlerin eylem ya da ihmalleri uluslararası hukuk tarafından devletlerin sorumluluğu olarak değerlendirilebilir. Bu açıdan Taraf Devletler Sözleşme’de tanımlandığı üzere, özel aktörlerin kadınlara ayrımcılık uygulamasını önlemekle yükümlüdürler. Taraf Devletlerin bu doğrultuda alması gereken en uygun tedbirler arasında eğitim, istihdam ve sağlık politikaları geliştirip uygulamanın yanı sıra çalışma koşulları ve çalışma standartları ile özel aktörlerin hizmet ya da imkânlar sunduğu bankacılık ya da emlak gibi diğer alanlarla ilgili olarak bu aktörlerin faaliyetlerini düzenlemek yer alır.

III. 2. Maddede Yer Alan Genel Yükümlülükler
A. 2. Maddenin Genel Hatları

14. 2. Madde esas olarak şu şekilde özetlenebilir: “Taraf Devletler kadına yönelik şiddetin her türlüsüne göz yummamak ve kadına yönelik ayrımcılığın ortadan kaldırılması için en uygun araçları hiç gecikmeden devreye sokmakla yükümlüdür.”

15. 2. Maddede Taraf Devletlere atfedilen ilk önemli ödev “kadına yönelik her türlü ayrımcılıkla mücadele etmek” yükümlülüğüdür. Taraf Devletler ayrımcılıkla derhal ve süreğen bir şekilde mücadele etmekle yükümlüdürler. Kendi idarelerindeki hükümetlerin her düzeyinde ve aşamasında kendi halkına ve uluslararası topluma kadına yönelik ayrımcılığın her türü karşısında tüm gücüyle durdurmaya kararlı olduklarını göstermekle yükümlüdürler. “Ayrımcılığın her türü” ifadesi Taraf Devletlerin aralarında Sözleşme’de açık seçik bir şekilde tarif edilmeyen ya da yeni yeni belirmeye başlayanların da yer aldığı ayrımcılığın her türüne karşı mücadele etme konusunda ihtiyatlı ve özenli olması gerektiğinin altını çizer.

16. Taraf Devletler toplumdaki konumlarını güçlendirip geliştirmek ve hem yasalar karşısında ve hem de fiiliyatta erkeklerle eşit haklara sahip olmalarını sağlamak üzere kadınların ayrımcılık yaşamama haklarına saygı duymalı, korumalı ve bu yoldaki tedbirleri hayata geçirmelidir. Taraf Devletler kadınların ne doğrudan ne de dolaylı bir ayrımcılığın mağduru olmamasını teminat altına almalıdır. Kadınlara yönelik doğrudan ayrımcılık açıkça cinsiyet ve toplumsal cinsiyet farklılıklarını temel alan farklı yaklaşımları içerir. Kadınlara yönelik dolaylı ayrımcılık ise hukuk, politika, program ya da uygulamaların teoride kadın ve erkekler arasında herhangi bir ayrım gütmemesi ancak görünüşte nötr olan bu düzenlemelerin mevcut eşitsizlikleri değerlendirmeye almaması yüzünden iş fiiliyata geldiğinde kadınlar aleyhine ayrımcı bir etkisi olmasının bir sonucudur. Dahası, dolaylı ayrımcılık ayrımcılığın tarihi ve yapısal unsurlarını ve kadın ile erkekler arasındaki eşit olmayan güç ilişkilerini ve dengeleri göz önüne almaktaki yetersizliği nedeniyle mevcut eşitsizliklerin daha da derinleşmesine yol açabilir.

17. Taraf Devletler aynı zamanda kamusal otoriteler, hukuk sistemi, kurumlar ve örgütler, ticari girişimler ya da şahıslar tarafından uygulanan ayrımcılığa karşı da kadınları korumakla yükümlüdürler. Bu koruma girişimi hukuksal tedbirlerle ve diğer kamu kurumlarınca desteklenip geliştirilmeli ve uygun olan durumlarda müeyyide ve çözümlerle güçlendirilmelidir. Taraf Devletler ayrıca tüm hükümet organlarının cinsiyet ve toplumsal cinsiyet temelli eşitlik ilkelerine ve ayrımcılık karşıtı prensiplere tam anlamıyla vakıf olmasını ve bu bağlamda yeterli eğitim ve farkındalık programlarının düzenlenip sürdürülmesini de garanti altına almakla yükümlüdürler.

18. Kesişimsellik 2. maddedeki Taraf Devletlerin genel yükümlülüklerinin kapsamını anlamak açısından temel bir başlangıç noktası sunabilir. Kadınların cinsiyet ve toplumsal cinsiyet temelli ayrımcılığa maruz kalması ırk, etnisite, din ya da inanç, sağlık, sosyal statü, yaş, sınıf, kast ve cinsel yönelim ile cinsel kimlik gibi diğer faktörlerle de ayrılmaz bir şekilde içiçe geçmiştir. Toplumsal cinsiyet ve cinsiyet temelli ayrımcılık bu türden gruplara dâhil olan kadınları farklı düzeylerde ya da erkeklerden daha farklı şekillerde etkilemektedir. Taraf Devletler ayrımcılığın bu türden kesişimsel biçimlerinin ve ilgili kadınlar üzerindeki negatif etkilerininin hukuksal olarak farkına varmalı ve bunları yasaklamanın yollarını bulmalıdır. Aynı zamanda uygun olan durumlarda 25 No.lu Sözleşme ve Genel Tavsiyenin 4. maddesinin 1. paragrafıyla uyumlu olacak şekilde geçici tedbirler almak yoluyla bu türden durumların ortaya çıkmasını engellemek üzere politikalar ve programlar benimseyip uygulamaya geçirmelidirler.

19. Kadınlara yönelik cinsiyet ve toplumsal cinsiyet temelli ayrımcılık, 19 No.lu Genel Tavsiye Kararında da belirtildiği üzere, sırf kadın olduğu için kadına yöneltilen şiddeti veya kadını orantısız bir şekilde etkileyen şiddetle özetlenebilecek olan cinsiyet temelli şiddeti içermektedir. Şiddet, kadınların erkeklerle eşit bir şekilde en temel haklarını ve temel özgürlüklerini yaşamaya ve becerilerine ciddi bir şekilde mani olan bir ayrımcılık türüdür. Özgürlüğün zorla sınrılandırılması ya da alıkonulması, aile içi şiddet ya da diğer insani yakınlaşmalarda yaşanan şiddet veya devlet ya da organları tarafından uygulanan şiddet gibi fiziksel, ruhsal ya da cinsel açıdan kadına zarar veren ya da onun acı çekmesine yol açan eylemleri içinde barındırır. Cinsiyet temelli şidddet, bu tedbirlerin açık bir biçimde şiddetten söz edip etmemesine bakılmaksızın, Sözleşme’nin belli tedbirlerinin ihlal edilmesi anlamına gelebilir. Taraf Devletler bu türden cinsiyete bağlı şiddet girişimlerini önlemek, soruşturmak, kovuşturmak ve cezalandırmak konusunda gerekli özeni göstermekle yükümlüdür.

20. Bunları hayata sokma yükümlülüğü, Taraf Devletlere kadın haklarını tam anlamıyla uygulamaya sokmak ve kadınların bu haklara erişimini kolaylaştırıp hızlandırmak yükümlülüğünü getirir. 25 No.lu Genel Tavsiye ile 4 (1) madde ile uyumlu olacak geçici tedbirlerin benimsenmesi yoluyla, kadınların konumlarını geliştirmek ve filliyatta ya da uygulamada erkeklerle eşit haklara sahip olmalarını hedefleyen etkin ve somut politikaların da aralarında yer aldığı en uygun araçlarla insani haklarına kavuşmalarını sağlamak mümkündür.

21. Taraf Devletler, özel olarak kadın nüfusunun büyük bir kısmını oluşturdukları ve temel eğitime erişim, kadın ticareti, kötü muamele, istismar edilme ve şiddet gibi alanlardaki ayrımcılıklar karşısına çok daha savunmasız oldukları için, genç kızların eşitlikle ilgili haklarını savunmakla da yükümlü kılınmışlardır. Ayrımcılığın tüm bu türleri mağdurların ergenlik döneminde olması halinde daha da vahim bir hal almaktadır. Bu açıdan, Taraf Devletler cinsel eğitim ve üreme sağlığı ilgili eğitim programları hazırlayarak ve HIV/AIDS’in, cinsel istismarın ve genç kızlık dönemindeki hamileliğin önlenmesine ilişkin programlar geliştirip düzenleyerek ergenlik çağındaki genç kızların özel gereksinimlerine daha fazla eğilmelidir.

22. Kadın ve erkek arasındaki eşitliğe ilişkin genel prensipler ya da cinsiyete dayalı eşitlik, cinsiyeti ne olursa olsun tüm insanların kişisel yeteneklerini geliştirmek, profesyonel kariyerlerini devam ettirmek ve stereotipler, katı cinsiyet rolleri ve önyargıların yol açacağı sınırlandırmalar olmaksızın kendi seçimlerini yapmak konusunda özgür olduğu düşüncesini gerekli kılar. Taraf Devletler Sözleşme’de kendilerine verilen yükümlülükleri hayata geçirirken kadın ve erkek eşitliği ya da cinsiyet eşitliği kavramını özellikle kullanmalıdırlar.

23. Taraf Devletler aynı zamanda kadınlara yönelik ayrımcılığı ortadan kaldırmanın bir yolu olarak “tüm olası ve uygun araçlardan yararlanmayı” da kabul ederler. Bu yükümlülük Taraf Devletlere hem belli yasal, siyasi, ekonomik, idari ve kurumsal çerçevelere uygun olan ve hem de o devlet sınırları içerisinde kadınlara yönelik ayrımcılığın ortadan kaldırılmasının önündeki engel ve dirençlere gerekli tepkileri gösterebilecekleri bir politika geliştirmelerinde önemli bir esneklik sağlar. Tüm Taraf Devletler seçtikleri belirli araçların uygunluğunu haklı gösterecek ve istenilen sonuç ve etkileri sağlayıp sağlayamayacağını ortaya koyacak donelere sahip olmalıdır. Nihai olarak bir Taraf Devletin Sözleşme’de belirtilen insan haklarının tam anlamıyla hayata geçirilmesi yönünde ulusal düzeyde gerekli tüm tedbirleri alıp almadığına karar verecek olan komitedir.

24. 2. Madde esas olarak Taraf Devletlerin kadınlara karşı ayrımcılığın ortadan kaldırılmasına yönelik bir politika benimsemelerine ilişkin yükümlülükleri içerir. Bu gereklilik bir Taraf Devletin Sözleşme’yi hayata geçirmek konusundaki genel yasal yükümlülüğünün en önemli ve hassas bileşenidir. Bu ise Taraf Devletlerin kadınların yasal ve fiili konumlarının acilen iyileştirip düzenlenmesi ve kadınlara yönelik ayrımcılığın her türlüsünün ortadan kaldırılması ile kadınların erkeklerle eşit haklara sahip olması hedefini layıkıyla yerine getirebilmek üzere bir politika geliştirip uygulamaya sokulması için somut adımlar atması anlamına gelmektedir. Buradaki asıl vurgu durumun iyileştirilmesi ve Sözleşme’nin hedefleri doğrultusunda kapsamlı bir tedbirler bütününün geliştirilip benimsenmesinin yanı sıra yeni ya da belirmekte olan sorunları da içermeleri şartıyla bu tedbirlerin sürekli olarak genişletilmesi için de daima ileri doğru adımlar atılmasıdır. Bu türden bir politika ulusal düzeyde yasalarla uyum içinde olunmasının ve birbiriyle çatışan yasa hükümlerinin değiştirilip düzeltilmesinin de içinde yer aldığı anayasal ve hukuksal teminatlar içermelidir. Aynı zamanda hayata geçirilmeleri için kapsamlı eylem planları ve mekanizmaları, ki kadın ve erkeklerin yasal ve fiili olarak eşit oldukları ilkesinin pratik hayatta uygulamaya geçirilmesinin çerçevesini de sağlar bunlar, gibi uygun tedbirleri de içerir.

25. Benimsenen politika, Sözleşme’de açık seçik bir şekilde belirtilmeyen tüm yaşam alanlarına da uygulanabilecek denli kapsamlı ve geniş çaplı olmalıdır. Hem kamusal hem de özel ekonomik çevrelere olduğu kadar ülke içindeki tüm kesimlere de hitap etmeli ve hükümetin tüm organları (yönetim, yasama ve yargı) ile yine hükümetin tüm aşamalarının üzerlerine düşen sorumlulukların ayırdında olmasını teminat altına almalıdır. Taraf Devletlerin özgül şartlarına uygun düşen ve gerekli olan tüm tedbirleri de bünyesinde barındırmalıdır.

26. Bu politikalarla Taraf Devletlerin idaresi altındaki kadınları (ki buna vatandaş olmayanlar, göçmenler, sığınmacılar ve ülkesiz kadınlar da dâhildir) hak sahibi olarak tanımlamalıdır ve toplum tarafından en fazla dışlanan ve kesişen ayrımcılığın değişik tiplerinden en fazla zarar gören kadın gruplarına özel bir önem atfetmelidir.

27. Bu politikalar kadınların hem birey hem de grup olarak Sözleşme’de geçen haklarına ilişkin bilgilere erişmelerini ve bu haklar üzerinde etkin bir şekilde hak ve talep iddia edebilmelerini teminat altına almalıdır. Taraf Devletler ayrıca kadınların bu politikanın geliştirilmesi, uygulanması ve izlenmesine aktif bir şekilde katılmasını da garanti altına almalıdır. Bu amaçla insan haklarına ve kadınlara yönelik sivil toplum örgütlerinin bu politikanın hayata geçirilmesi ve geliştirilmesinde layıkıyla bilgilendirilmesi, doğru yönlendirilmesi ve aktif bir rol üstlenmelerini sağlayacak kaynaklarla donatılması da önemlidir.

28. Bu politika göstergeler, nirengi noktaları ve zaman çizelgeleri oluşturacak, tüm ilgili aktörler için tatmin edici kaynaklar temin edecek ve aksi halde ise bu aktörlere üzerinde anlaşılan nirengi noktaları ve hedeflere ulaşılmasında gerekli rolü oynamalarını sağlayacak şekilde eylem-ve-sonuç odaklı olmalıdır. Bu amaç doğrultusunda bu politikanın tüm veçheleriyle uygulamaya sokulabilmesi için gerekli bütçenin sağlanması amacıyla ilgili politika, hükümetin en genel bütçe kaynaklarından biri tarafından desteklenmelidir. İlgili cinsiyet tabanlı verileri toplayacak, etkin bir izleme imkânı sağlayacak, sürekli olarak gelişip evrimleşmesini kolaylaştıracak ve mevcut tedbirlerin yenilenip değiştirilmesine ve uygun düşebilecek yeni tedbirlerin tespit edilmesine izin verecek mekanizmaların ortaya konulmasına da olanak sağlamalıdır. Dahası, bu politika hükümetin yürütme kanadında gerekli girişimleri başlatmak, hazırlıkları koordine edip gözlemlemek ve Sözleşme uyarınca Taraf Devletlere dayatılan yükümlülükleri tam anlamıyla yerine getirebilmek üzere gerekli olan yasama, politika ve programları uygulamaya sokmak amacıyla güçlü ve odaklanmış birimlerin (kadınlara yönelik ulusal bir mekanizmanın) oluşturulmasını da teminat altına almalıdır. Bu kurumlar hükümetin en üst makamlarına doğrudan tavsiye ve analizler sunmak konusunda yetki sahibi kılınmalıdır. Bu politika aynı zamanda ulusal insan hakları kurumları ya da bağımsız kadın örgütleri gibi bağımsız izleme örgütlerinin kurulmasını veya mevcut ulusal örgütlerin Sözleşme tarafından garanti altına alınan haklarının teşvik edilip korunmasını da teminat altına almalıdır. Politika ayrıca ticari girişimler, medya, şirketler ve toplumsal gruplar ile bireylerin de aralarında yer aldığı özel sektörü de girişimlere dâhil etmeli ve katılımlarını garanti almak üzere Sözleşme’nin hedeflerini özel sektörün yetki alanında da uygulamaya sokabilmek amacıyla gerekli düzenlemeleri ve tedbirleri getirmelidir.

29. “Hiç vakit kaybetmeden” ifadesi Taraf Devletlerin mümkün olan her araçla bu politikanın gerçekleştirilmesini sonuna kadar takip etme yükümlülüğünün ivedi bir nitelik taşıdığı gerçeğini ifade eder. Herhangi bir gecikmenin hiçbir şekilde ki buna devletin yaşadığı dinsel, ekonomik, siyasi, kültürel ve kaynaksal sınırlamalar veya elverişsizlikler de dâhildir, mazur gösterilemeyeceğini anlatır. Taraf Devletlerin kaynak sorunlarıyla karşılaştığı ya da Sözleşme’de belirtilen yükümlülüklerin yerine getirilmesinde teknik desteğe ya da başka uzmanlık alanlarında yardıma gereksinim duyduğunda, bu zorlukların üstesinden gelmek üzere uluslararası işbirliği için harekete geçmesi en doğru çözüm olacaktır.

B. 2 (a)- (g) Paragrafları

30. 2. Madde Taraf Devletlerin Sözleşme’yi genel olarak uygulamaya sokma yükümlülüğü üzerinde durur. Burada sözü edilen kapsamlı gereklilikler 2 (a)- (g)’de ve Sözleşme’nin tüm diğer kapsamlı maddelerinde belirtilen özel yükümlülüklerin yerine getirilmesinde ihtiyaç duyulan genel çerçevenin şekillenmesini sağlar.

31. 2 (a), 2 (f) ve 2 (g) paragrafları kadınlara yönelik ayrımcılığın ortadan kaldırılması poltikasının bir parçası olarak Taraf Devletlerin yasal koruma sağlaması ve ayrımcı yasa ve düzenlemeleri değiştirmesi ya da kaldırması yükümlülüğünü ortaya koyar. Taraf Devletler anayasada yapılacak düzeltmeler veya daha başka uygun yasal yöntemler aracılığıyla kadın ve erkeklerin eşit olduğu ve ayrımcılığın mutlaka ortadan kaldırılması gerektiği ilkesinin teminat altına alınmasından da yükümlüdür. Aynı zamanda Sözleşme uyarınca kadınların hayatlarının her alanında karşılaştıkları ayrımcılığın yasaklanması için de gerekli yasal düzenlemeleri uygulamaya sokmalıdırlar. Taraf Devletler kadına karşı ayrımcılığı içinde barındıran mevcut yasa, düzenleme, görenek ve uygulamaları da değiştirmek ya da tamamen ortadan kaldırmak üzere gerekli adımları atmakla yükümlüdür. Aralarında özgürlükleri ellerinden alınmış kadınlar, lezbiyenler, özürlü kadınlar, zorla fuhuş yaptırılan kadınlar, dullar ve yaşlı kadınların da yer aldığı belli kadın grupları medeni hukuk ve ceza hukuku, düzenlemeler ve örf ve teamül hukuku üzerinden yapılan ayrımcılıklar karşısında özellikle savunmasızdır. Sözleşme’yi kabul eden ya da uyarlayan Taraf Devletler, ulusal düzeyde aldıkları tedbirlerin uygulanabilirliğini sağlamak üzere ya Sözleşme’nin hükümlerini kendi hukuk sistemlerine dâhil etmeli ya da benzeri bir şekilde bunlara yasal bir kılıf bulmalıdır. Sözleşme’deki tedbirlerin ulusal düzeyde doğrudan uygulanabilmesi sorusu anayasal nitelikte bir sorudur ve ülke hukukunun bu türden anlaşmalara atılan imzaların uygulanmasına ne kadar izin verdiğine göre değişiklik gösterir. Öte yandan kadınların yaşamları boyunca karşılaştıkları ayrımcılık sorunlarının çözümünün ve eşit haklara kavuşmalarının Sözleşme’nin doğrudan ülke hukukunun bir parçası haline getirildiği özel düzenlemelerin alındığı ülkelerde daha büyük bir rahatlıkla sağlanabildiği bizzat Komite tarafından ortaya konulmuştur. Komite Sözleşme’nin ülke hukukunun bir parçası olmadığı ülkelere Sözleşme’nin 2. maddesinde sayılan hakların layıkıyla hayata geçirilmesi için Genel Eşitlik Yasası gibi tedbirler aracılığıyla Sözleşme’yi ülke hukukunun kısmen de olsa bir parçası yapmanın yollarını önermektedir.

32. Paragraf 2 (b) Taraf Devletlerin ayrımcılığı yasaklama ve kadın ile erkeklerin eşitliğini teşvik etmeye yönelik kimi çözümler getirecek olan tedbirleri alma yükümlülüklerinden de söz eder. Bu yükümlülük Taraf Devletlerin Sözleşme dâhilindeki hakları ihlal edilen kadınlara giderim programları sağlamaları gerekliliğini de içerir. Giderim programları olmaksızın uygun çözümlerin sağlanması yükümlülüğü tam anlamıyla yerine getirilmiş sayılmaz. Bu türden çözümler maddi yardımlar, zararın tazmini, rehabilitasyon ve eski toplumsal konumun geri verilmesi, kamusal özür, kamusal anma ve ihlallerin tekrarlanmayacağı gibi tatmine yönelik tedbirlerin de aralarında bulunduğu farklı giderim biçimlerini, ilgili yasalarda ve uygulamalarda yapılacak değişiklikleri ve kadınların insani haklarını ihlal edenlerin yasalar önüne çıkarılmasını içerir.

33. Paragraf 2(c)’ye göre Taraf Devletler mahkemeler tarafından Sözleşme’de sözü edilen yükümlülükler doğrultusunda mümkün olan en uygun koşullarda eşitlik ilkesinin hayata geçirilmesini ve bu yöndeki yasaların uygulanmasını temin etmek zorundadırlar. Ne var ki, bunu yapmanın mümkün olmadığı hallerde, mahkemeler ulusal yasalarla, buna ulusal dini ve örfi yasalar da dâhildir, Sözleşme’de belirtilen Taraf Devletlerin yükümlülükleri arasında görülen tutarsızlıklarla ilgili olarak yetkililerin dikkatini çekmelidirler çünkü ülke içi hukuk asla ve asla Taraf Devletlerin uluslararası yükümlülüklerini yerine getirme girişimlerindeki yetersizliklerinin bir bahanesi olarak kullanılamaz.

34. Taraf Devletler kadınların resmi görevliler ya da özel aktörler tarafından Sözleşme’ye aykırı olarak işlenen ayrımcılık eylemlerine ilişkin şikâyetlerinde eşitlik ilkesinden rahatlıkla yararlanmalarını teminat altına almakla yükümlüdür. Taraf Devletler ayrıca kadınların bağımsız ve tarafsız mahkeme süreci boyunca gerekli olan durumlarda yasal yardım ve destek almalarını da temin etmek durumundadır. Kadınlara yönelik ayrımcılığın aynı zamanda yaşama hakkı ve fiziksel dokunulmazlık, aile içi şiddet ve başka şiddet biçimleri gibi diğer insan hakları ihlallerini de beraberinde getirmesi hallerinde Taraf Devletler suçluları mahkeme önüne çıkarmak ve en uygun cezaya çarptırmak üzere soruşturma ve yargılama süreçlerini devreye sokmakla yükümlüdür. Taraf Devletler kadınları eşitlikle ilgili hakları konusunda eğitmek ve ayrımcılık karşısında çözüm yolları aramaya dönük girişimlerinde onlara yol göstermek üzere yasal bağımsız kadın örgütlerini ve girişimlerini mali açıdan desteklemelidir.

35. Paragraf 2(d) Taraf Devletlerin kadınlara yönelik ayrımcılık eylemlerinin doğrudan ya da dolaylı olarak bir parçası olmaktan imtina etmesi yükümlülüğünü de getirir. Taraf Devletler devlet kurumlarının, organlarının, yasaların ve politikaların kadınlara karşı açıkça ya da doğrudan herhangi bir ayrımcılık içinde olmamasını da temin etmekle yükümlüdür. Ayrıca ayrımcılığa meydan veren ya da bunun üzerinde bir şekilde etkisi bulunan tüm yasa, politika ya da eylemlerin mutlaka ortadan kaldırılmasından da bizzat sorumludur.

36. Paragraf 2 (e) Taraf Devletlere herhangi bir kamu birimi ya da özel aktör tarafından yapılan ayrımcılığı ortadan kaldırma yükümlülüğü getirir. Bu bağlamda uygun olarak addedilen tedbirler anayasal ya da hukuksal tedbirlerle sınırlı değildir. Taraf Devletler ayrıca kadınlara yönelik ayrımcılığın ortadan kaldırılmasına ve kadınlarla erkeklerin eşitliğinin uygulamada da hayata geçirilmesine yönelik tedbirler almakla da yükümlüdür. Bunlar arasında kadınların Sözleşme’de geçen haklarının ihlali durumunda suç duyurusu yapmasına izin veren ve etkili çözüm yollarına erişimini sağlayan; kadınların tedbirlerin geliştirilmesi ve uygulanmasına faal bir şekilde katılmasına olanak tanıyan; hükümetin ülke içindeki sorumluluğunu garanti altına alan; eğitim sistemi yoluyla ve toplum içinde Sözleşme’nin hedefleri doğrultusunda gerekli eğitimi ve destekleri teşvik eden; insan hakları çalışmalarını ve kadınlara yönelik sivil toplum örgütlerini teşvik eden ve ilgili ulusal insan hakları örgütleri ile diğer mekanizmaları hayata geçiren ve son olarak da benimsenen tedbirlerin kadınların günlük yaşamında büyük bir farklılık yaratmasını sağlamak üzere en uygun idari ve mali desteği sağlayan tedbirler yer alır.

Taraf Devletlerin yükümlülükleri kadınların haklarının yasalar nezdinde erkeklerle eşit bir temelde geliştirilip desteklenmesini ve yetkili ulusal mahkemeler ve diğer kamu örgütleri aracılığıyla kadınların herhangi bir ayrımcılık karşısında etkin bir şekilde korunmasını ve kadınların herhangi bir şahıs, kurum ya da ticari girişim tarafından ayımcılığa uğramaması için mümkün olan tüm uygun tedbirlerin alınmasını garanti etmelerini de gerekli kılar.

IV. Taraf Devletlere Tavsiyeler
A. Uygulama

37. “Uygunluğun” gerekliliklerini yerine getirmek üzere Taraf Devletlerce benimsenen araçlar kadınların ayrımcılığa uğramama ve erkeklerle eşit haklara sahip olma haklarına saygı duymak, bunları teşvik edip hayata geçirmek üzere Sözleşme’de geçen genel yükümlülüklerin tüm boyutlarıyla gerçekleştirilmesini de hedeflemelidir. Bu bakımdan Sözleşme’nin 2. maddesinde ve diğer maddelerinde geçen ”uygun araçlar” ve “uygun tedbirler” terimleri Taraf Devletlerin aşağıdaki şu tedbirleri almasını gerekli kılar:

(a) Sözleşme’yi ihlal eden herhangi bir politika, uygulama ya da tedbirin teşvik edilmesi, göz yumulması ya da uygulanmasından mutlaka kaçınmak (saygı);

(b) Aralarında evde ve toplumda yaşanan ihlallerin de olduğu Sözleşme ihlallerinin önlenmesi, yasaklanması ve cezalandırılmasına yönelik adımları atmak; bu türden ihlallerin mağdurlarına en uygun giderim programlarını sunmak (korumak);

(c) Konuyla ilgili geniş çaplı bilgilendirmeler sağlamak ve Sözleşme’deki ilgili yükümlülükleri desteklemek (teşvik);

(d) Cinsiyete dayalı ayrımcılığın önlenmesi ve uygulamada cinsiyet eşitliğinin yerleştirilmesine yönelik özel tedbirler benimsemek (hayata geçirmek);

38. Taraf Devletler ayrıca uygulamaya dönük olarak aşağıdaki tedbirleri de benimsemelidir:

(a) Pekin Eylem deklarasyonu ve Programı ile uyumlu bir biçimde kadınların eşitliği kavramını ulusal eylem planları ve diğer ilgili politika ve programların geliştirilmesi ve uygulanması yoluyla teşvik etmek ve yeterli insani ve finasal kaynakları tahsis etmek.

(b) Eşitlik ve ayrımcılık karşıtı ilkelere saygı duyulmasını teminat altına almak üzere kamu çalışanlarına yönelik olarak idari tebdirler oluşturmak.

(c) Eşitlik ve ayrımcılık karşıtı ilkelere ilişkin Sözleşme’de yer alan hükümlerin uygulandığı mahkeme kararlarının geniş çaplı olarak duyurulmasını sağlamak.

(d) Hükümet organlarını, kamu çalışanlarını ve özellikle de hukuk sistemi ile hukuk personelini hedef alan Sözleşme ilkeleri ile hükümlerine ilişkin özel eğitim ve bilgilendirme programları yürütmek.

(e) Kadın ve erkeklerin eşitliği konusunda toplumun eğitilmesine yönelik programlar hazırlamak üzere medyanın desteğini arkasına almak ve özellikle de eşit haklara sahip olduklarına ilişkin olarak kadınların bilinçliliğini arttırmak.

(f) Kadınların insan haklarının hayata geçirilmesine yönelik girişimlerin mevcut durumu ve ne ölçüde ilerlediği hakkında geçerli göstergeler geliştirmek ve cinsiyete göre ayrılarak Sözleşme’nin özel hükümleriyle ilişkilendilmiş veritabanları oluşturmak.
B. Sorumluluk

39. Taraf Devletlerin 2. maddede belirtilen yükümlülüklerin yerine getirilmesine ilişkin sorumlulukları, hükümetlerin tüm birimlerinin girişim ya da ihmalleri göz önünde tutularak tespit edilir. Hükümet güçlerinin hem üniter hem de federal düzeyde devredilmesi ve dağıtılması yoluyla gücün merkeziliğinin ortadan kaldırılması durumu, Taraf Devletlerin ulusal ya da federal hükümlerinin yargı yetkisi dâhilindeki kadınlara yönelik yükümlülüklerini yerine getirmekteki doğrudan sorumluluğunu ne indirger ne de ortadan kaldırır. Her halükarda, Sözleşme’yi onaylayan veya kabul eden Taraf Devletler yargı alanlarındaki tüm bölgelerde yükümlülüklerin layıkıyla hayata geçirilmesinden tamamen sorumludur. Herhangi bir yetki devri halinde Taraf Devletler yetki devri yapılmış otoritelerin Sözleşme’de belirlenen yükümlülükleri yerine getirebilecek gerekli mali, insani ve diğer kaynaklara sahip olduğundan emin olmalıdır. Taraf Devletlerin hükümetleri Sözleşme’yi layıkıyla uygulamak üzere ellerinde belli bir güç tutmalı ve Sözleşme uyarınca hiçbir ayrımcılığa izin verilmeksizin kadınların insan haklarından eşit şekilde yararlanmasını sağlamak üzere kalıcı koordinasyon ve izleme mekanizmaları oluşturmalıdır.

40. Sözleşmenin etkin bir şekilde hayata geçirilmesi Taraf Devletlerin hem vatandaşlarına hem de toplumun diğer üyelerine karşı ulusal ve uluslararası düzeylerde sorumluluklarını yerine getirmesini gerekli kılar. Bu sorumluluk işlevinin etkili bir şekilde çalışması için, en uygun mekanizma ve kurumların devreye sokulması gereklidir.

C. Çekinceler

41. Komite 2. maddeyi Sözleşme’de Taraf Devletlere atfedilen yükümlülüklerin temel dayanağı olarak değerlendirir. Komite bu açıdan prensipte 2. maddeye ya da 2. maddenin alt maddelerine ilişkin çekinceleri Sözleşme’nin hedefleri ve amacı ile çelişkili bulur ve bu bakımdan da 28. maddenin 2. paragrafı ile uyuşmadığı sonucuna varır. 2. madde ya da 2. maddenin alt maddelerine ilişkin çekinceleri olan Taraf Devletler sözleşmenin uygulanmasında bu çekincelerin pratik etkilerini izah etmek durumundadırlar ve bu çekinceleri bir an önce ortadan kaldırmak gayesiyle bu çekinceleri daima değerlendirmeye tabi tumak üzere gerekli adımları atmalıdırlar.

42. Taraf Devletlerin 2. madde ya da 2. maddenin alt maddelerine ilişkin bir çekincesinin olması gerçeği Taraf Devletlerin imzaladıkları ya da kabul ettikleri diğer insan hakları anlaşmalarının ve kadınlara yönelik ayrımcılığın önlenmesine yönelik örfi uluslararası insan hakları hukuku düzenlemelerinin kendilerine atfettiği yükümlülüklerden kurtulabileceği anlamına gelmez. Sözleşme’nin hükümlerine yönelik çekincelerle Taraf Devletler tarafından imzalanan ya da kabul edilen diğer uluslararası insan hakları anlaşmaları bünyesindeki benzeri yükümlülükler arasında bir tutarsızlık söz konusu olması halinde, Sözleşme’ye yönelik çekincelerini bu çekinceleri ortadan kaldırmak üzere yeniden gözden geçirmelidir.