İlkokul öğretmenim "sevdiğiniz birini anlatın" tarzında bir ödev vermişti, Ertesi gün seçtiği talebelerine ödevini atlayarak okutmaya başladı.. Ödevimi yapmadığım için inşaallah bana okutmaz diye dua etmeye başladım..

Her dua tutmuyor tabi ki.. Hocam hadi sen oku dedi dondum. Beni mezun eden hocam harika ama eli bayağı ağır bir hocaydı.. Kulağımı büktüğünde çat eder, vurduğunda beynim delindi sanırdım.

Eyvah dedim yine kulağım çatırdayacak.. Büyük bir sessizlik oldu. Hocam yüzüme hiç bakmadan önündeki kağıtlar ile ilgilenmeye devam ederken içini çekti..

"Yazık" dedi. "Ben bu ödevi verirken senin çok güzel şeyler yazacağını hayal etmiştim.. Gerçekten üzüldüm" Ben dahil bütün sınıf dondu.. Sonra ani bir kararla yerinden kalkan hocamız tahtaya doğru yürürken "Artık bu ödevi okumanızın benim için anlamı kalmadı, çıkarın matematik defterlerinizi"..... sesi o kadar üzgündü ki anlatamam..

O gün eve gittiğimde babama hocam ile yaşadıklarımı anlattım. Babamda hocamın fikrine katıldı.. Odama gittim boş bir defter ve kalem aldım ne yazacağımı bilmeden yazmaya başladım.. Ve o gün bugündür de kalemi elimden bırakmadım..

Şimdi hayatımı kalemimle kazanıyor ve ilk okul öğretmenim Gülsevin Karayün önünde saygı ile eğiliyorum..