Bizim cam tavanlarımız var.

Biz, işimizi ve eşimizi seçmekte asla özgür olamadık bu nedenle hep mutsuzluğa mahkum olduk.

İşimizi seçemedik biz.Hangimizin küçük yaşta yetenekleri keşfedilebildi ve olması gereken alana yönderildi?Hangimiz kendi alanında iş bulabildi?Ekonomik sıkıntıları olan insanların, uzmanlaştığı alanda çalışmakta ısrar etmek gibi bir hakkı olabilir mi?Akşam eve götüreceği ekmeğin derdinde olan insan kendisini manevi anlamda tatmin etmeyi, kültürel ve sanatsal açıdan geliştirmeyi ne kadar önemser?

Eşimizi seçemedik biz.Başlık paraları vardı önce; sonra , görücü usulü evlilikler!Akraba evlilikleriyle, mezhep evlilikleriyle, mantık evlilikleriyle seçtik hep hayat eşimizi...Haremlik selamlık büyüdük ve yaşadık, ne karşı cinsi tanıyabildik ne de kendimizi!

İşimizi ve eşimizi seçemedik biz.Ayağa bile kalkmaya cesaret edemez olduk , başımız cam tavanlarımıza çarpar
korkusuyla.

İşimizde mutsuzduk, verimli olamadık.Kısa yoldan zengin olma sevdalarıyla oyaladık kendimizi,üretmeyen varsıl olma hayallerinde, hep tüketen yoksullar olarak kaldık.

Eşimizle mutsuzduk.Sevemedik;ve onun da sevilme hakkını ondan aldık.Kalıtımsal yalnızlığımızı ve cam tavanlarımızı çocuklarımıza da miras bırakmayı görev bildik.

Ne mutlu, cam tavanlarının olmadığını görebilecek mutlu ve umutlu gelecek nesillere...