Hukukçu olmayı hiç düşünmedim. Zaten hukukun içinde büyüdüm. Bebeklikten çocukluğa geçerken Samsat'taydık. Adliye lojmanı denilen toprak bina ile Adliye binası yan yana. Annem yemeği hazırlar, ben öğle vakti lojmanın penceresinden babamın açık olan adliye penceresine seslenirdim."Dıldırı buli bak, yemek yiyos!"

Çocukluk, ilk gençlik adliyelerde geçti. Bilumum adliyelerin bilumum odalarında, üzerinde DMO yazılı kalemlerle babamın masasını işgal ederek ders çalıştım. İleride ne olacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu ama hukuk istemediğim netti. Hiç eski arkadaşım olmamıştı, çocukluk arkadaşlarımla bir kaç yıldan fazla birlikte yaşayıp, birlikte büyüdüğümüzü görme olanağım olmamıştı.Yani hukuk istememek için çok geçerli nedenlerim vardı!

Üniversite sınavına girdiğim yıl, ODTÜ İşletme hayalimdi. Ömrüm boyunca sosyal ağırlıklı derslerden de başarılı olamamıştım. Türkçe Matematik fen gibi derslerdeyse neredeyse üzerime yoktu.

Sınav zamanı daraldıkça, korktum. Ya kazanamazsam... Kazanamazsam, hiç olmazsa babamın dediği yeri kazanamayayım dedim. AÜHF birinci tercih, son gece son bir gayretimle doldurmaya gözyaşı gücüyle babamı ikna ettiğim ODTÜ işletme, sondan ikinci tercih. İkisini de puanım tutuyordu sınav sonuçları açıklandığında.

Ne oldu, yıllarca hukuk okurken her yıl gazetelerde yayınlanan ÖSS-ÖYS matematik sorularını çözdüm. Bulmaca çözmek kadar keyifli geliyordu.

Şimdi yaptığım meslektense mutsuz değilim. Hesap yapmaya devam ediyor, yalnızca adil olmasına özen gösteriyorum.