Alıntı: Yazan Av. Engin EKİCİ Belirttiğiniz durum, delillerin değerlendirilmesi noktasındaki vicdani kanaate işaret etmektedir. Hakimin vicdani kanaatinin şüpheden sanık yararlanır evrensel ilkesinin önüne geçebileceğini düşünmek, ceza yargılamasının amacına uygun düşmez. Anayasa 38/VI: "Suçluluğu hükmen sabit oluncaya kadar, kimse suçlu sayılamaz." AİHS 6/II: "Bir suç ile itham edilen her şahıs suçluluğu kanunen sabit oluncaya kadar masum sayılır."

Alıntılamış olduğunuz Anayasa ve AiHS maddelerinin tartıştığımız konuyla bir bağlatısı yok zira o maddeler suçun sabit olmasını yani mahkeme tarafından bir karara varılması ve bu karar olmadan kimsenin suçlu sayılamayacağı ilkesinin maddesel karşılıklarıdır.Bizim tartıştığımız şey ise ceza yargılaması sırasında hakimin vicdani kanaatinin yeridir.

Basit gidelim o vakit: Hakim bir ceza yargılamasında neye dayanarak bir hüküm verir? Delillere dayanarak. Yani hükmün dayanak noktası ve maddi gerçeğe ulaşma yolu delillerdir. Peki o delilleri nasıl değerlendirir? Vicdani kanaatine göre ve serbestçe. Bu yöntem "şüpheden sanık yararlanır" ilkesi ile çelişmez zira ortada bir şüphe olup olmadığını belirlemek için öncelikle delillerin değerlendirilmesi gerekir. O değerlendirme vicdani kanaat ile yapılır. Bu değerlendirme yapıldıktan sonra ortada bir şüphe olup olmadığına bakılır. Yani bahsettiğiniz ilke delillerin değerlendirilmesinden sonra devreye girer.

Benim bu soruya ilk verdiğim cevap, dava içi ikrar durumlarında mahkemenin nasıl hareket edeceğine ilişkin bir soru üzerine verilmiştir. İkrar da bir delil sayıldığından, hakimin bunu vicdani kanaatine göre takdir edeceğini belirttim. Soruyu soran kişi de meslektaş olduğundan, uzun uzun açıklama gereği duymadan sadece vicdani kanaat kısmına işaret ettim. O cevaptan bir cümleyi çıkarıp, bağlamından farklı bir şekilde değerlendirip, sanki ben "vicdani kanaat, her zaman her ilkenin önüne geçer" demişim gibi argümanlar geliştirmeyi doğru bulmadığımı da belirtmek isterim. Saygılar.