“Onlara çocuğunuza olan düşkünlüğünüzü belli ederseniz bunu kullanacaklardır. Beni kullandıkları gibi. Ne zaman ki ben "Ne haliniz varsa görün.. Beni istemeyenin yanımda yeri yok. Kızımı da istemiyorum" dedim.. 3.5 yıl sonra yalvar yakar bana döndüler.. Çocuk yetiştirmek kolay mı ? Tek başına kaç kişi başedebilir ki .. Siz hayatınızı yaşayın.”


Sayın Kuzey,
Yukarıdaki ifadenizi görene kadar yazdıklarınızı okurken, çocuğunu güzel yetiştirmek, eksiksiz yetiştirmek isteyen, anne şefkatinin ne olduğunun değerini bilen, kendini evladının mutluluğuna adayarak bağrına taş basmaya razı olmuş, bilinçli bir baba portresi çizmiştim kafamda... Heyhat sanırım yanılmışım!!!.... Yanılmakta hatalı isem lütfen beni düzeltin !
Şayet tek başına çocuk yetiştirmenin kolay olmadığını hesaplıyorsanız kafanızda, biraz objektif olup eski eşinizin de çocuğunuzu tek başına yetiştirmekte zorlanacağını tahmin edebilmeliydiniz...
Bencil bir düşünce uslübu görüyorum yukarıdaki yazıda... Ve inanın bunu üzülerek hissediyor ve bu üzüntüyle yazıyorum..
Şayet kızınız sizin için çok önemli ise bu hesapları yapmanıza ne gerek var... Anne ve baba ayrı olabilir.. Ancak çocuklarına sevgi ve insan oldukları için biribirlerine duymaları gereken saygıyı hissettirmek zorundadırlar...
Aksi durum olsaydı daha mı memnun olacaktınız çocuğunuz adına ....? Kızınızın velayeti sizde olsaydı yemeyip yedirseydiniz, giymeyip giydirseydiniz ve mutlu bir çocuk olabilmesi için elinizden gelen tüm çabayı göstermiş olsaydınız , yüzünüze bir kırbaç gibi inecek olan "Beni annemden niye ayırdın " sorusunu hakettiğinize inanır mıydınız? Ya da eski eşinizin bu soruyla karşılaşmanız halinde için için güldüğünü ve bu soruyu beklediği hesaplarını yaptığını düşünmek sizin için acı olmaz mıydı ?

Kendi adıma söylediklerim sadece okuduklarımın karşısında duyduğum şaşkınlıktan kaynaklanmakta... İnanın bu sözleri duymak kadın veya erkek olsun herkesi yaralamalı.. Boşanmak evlilik kadar normal bir durum.. Hukuk, insan ilişkilerini en düzgün hale getirmek ve adil çözümler bulmak için var.. Hukuku yaratanlar da insanlar ve insanların ihtiyaçlarıdır... Ama hukuk her durumda objektif olmayı gerektirir... Kişisel düşmanlıklar ve duyulan kin benzeri duygular hukukta yer almamalı.. .
Ve herşeyden önce, belli bir zamanı birlikte yaşamış, beraber paylaşmış kişilerin, birlikteliklerini bitirdikleri andan itibaren düşman olmamaları gerekmekte... Bu durum yetişkinlerden ziyade çocukları yaralayacaktır... Böylesi düşkün olduğunuz kızınızı, karşı tarafı zor durumda bırakmak üzere tam 3,5 sene görmeme sabrını(!) göstermiş olmanız bana sadece sizin hesaplı davrandığınızın ispatı gibi geldi...

Sanırım kötü yaşanan bir tecrübenin hırsı size bu sözleri söyletiyor.. Benim de nacizane tavsiyem, hırs ve kin ile çocukların asla ve asla mutlu olmayacağını öğrenmeniz olacaktır.. Saygı gören çocuk, saygı göstermeyi bilir.. Sevgi gören çocuk sevgi duymayı bilir...

Saygılarımla.....