Okulda hepimizin çok sevdiği bir hocamız vardı. Elinden tamirat işleri geldiği için aynı zamanda teknik onarım dersimize de girerdi.

Aslında iyi sosyoloji hocası olmasına ramen, onarım konusundaki beceresi o kadar çevreye yayılmış ki insanların ricalarını kıramaz, tamir işine gider olmuştu..

Bir gün bize derste başına gelen bir olayı anlattı. Yine birilerinin çözüm bulunamayan tamir işleri yaparken o evin müsafiri gelip.." Halil Efendi bizim ışıklarda hep bozulup duruyor kaç tane tamirci çağırdık aynı problem devam ediyor.. Ne zaman bize gelebilirsin?" diye soruyor.

Halil hoca nüktedan biriydi.. "Vallahi pazartesi salı Robert Kolejde dersim var, Çarşamba Persembe de Atatürk Deneme Lisesinde, cuma gunu sizin için uygunsa gelebilirim.."

Kadın biraz mahcup bir şekilde.. "Peki Halil bey sizi cuma gunu bekleyeceğim".. der utançla içeriye kaçar..

O yüzden ne olur ne olmaz, ne tamircilere ne de kapıcıya "efendi" demem.. "Bey" derim..