Alıntı: Düzenlemenin amacı, pirim ödeme ve sigortalılık süresi yönünden emeklilik hakkını kazanmış olsa da, diğer bir ölçüt olan emeklilik yaşını beklemek zorunda olan işçilerin, bundan böyle çalışma olmaksızın işyerinden ayrılmaları halinde kıdem tazminatı alabilmelerini sağlamaktır. Şüphesiz işçinin bu ayrılmasından sonra yeniden çalışması gündeme gelebilir ve Anayasal temeli olan çalışma hakkının ortadan kaldırılması beklenmemelidir.

Kararın bu cümleleri çok önemlidir. Yargıtay, yasanın amacının "çalışmamak üzere işten ayrılanlar" bakımından kıdem tazminatını düzenlemek olduğunu ve kıdem tazminatının çalışmamak üzere işten ayrılanlar için geçerli olması gerektiğini ancak; "çalışmamak üzere işten ayrıldıktan sonra" çalışmak zorunda kalanlar bakımından da çalışmalarını engellemenin mümkün olamayacağını vurguluyor diye anlıyorum. Yani emekli olmak amacıyla ayrılanlar bakımından kıdem tazminatı hakkının doğacağını, emekli olmak amacıyla istifa etmemiş olanlar bakımından ise bu durumun sabit olması halinde kıdem tazminatının doğmayacağına değiniyor. Kural; "emekli olmak istiyorum diyen kişinin" bu beyanına itibar edilmesi ve bu kişinin kıdem tazminatına hak kazanması olmalıdır. Ancak aksi (yani ayrılma amacının farklı olduğu) elbette ki diğer yanca ispatlanabilir.