Alıntı: Yazan Münzevi Sevgili Rasit, 16 yasima kadar yakisikli olan herkese asik olabilirdim.(Hepsine degil de tabi, bir tanesine Ve bana gore yakisikli kisilerin cogu hatasiz , koru korune baglanabilecegim insanlardi. 16 yasimda bunun boyle olmadigini anladim. Cunku ben gittikce gelisiyordum ve karsimdaki yakisikli benim anlattiklarima mal mal bakiyordu. 17 yasimda ise radikal dusunup, yakisiklilarin sadece guzel manzaradan ibaret olduklarini ve bilgi birikimlerinin olmasina asla ihtimal vermiyodum. Ve dolayisi ile nerde bir yakisikli gorsem onu icimden asagiliyordum. 18 yasima geldiginde erkeklerin cirkin mi guzel mi , karakteri saglam mi degil mi diye bakmadan, direkt olarak muktesebati olan her erkegin hatasiz olabilecegini dusunurdum. Ve nitekim de 17'imi henuz bitirmistim ki benden yasca buyuk olan bir arastirmaci yazarla tanistim ve adeta ansiklobedi olan bu dev insanin bilgisine sahip olmanin dunyada her seyden daha degerli oldugunu ve onun asla hata yapmayacak kadar mukemmel oldugunu dusunuyordum. Oyle bir seydi ki ilk iki sene agzindan ne cikarsa kaydediyordum defterlere. Bu adamin bilgisine ve dolayisi ile kalbine hesapsiz kitapsiz salya sumuk asik olmustum ve bu ask dunyanin bana gore Leyla ile Mecnun'dan sonra en buyuk askiydi. 20 yasina geldigimde bilgisine ve kendisine taptigim adamin bilgisi disinda hic bir seyine tapmanin bir kiymet-i harbiyesi olmadigini gordum. 22 yasima geldigimde oyleki biilgi birikimi haricinde katlanilmaz bir hal almisti artik. Sevgi orucu tutturan bu adam beni kangren etmisti ama bilgisini hayat unitesi gibi gordugumden, cikartirsam olecegimi dusunuyordum. 23 yasima geldim. Onun soyledigi seyler tabiki cok kiymetliydi ama onun anlattiklarini artik ben biliyordum sanki ve bana yeni bir sey kazandirmiyordu. Yani beni artik bilgisi tatmin etmiyordu, benden daha bilgili bir insan olmaliydi karsimdaki. Oysa boyle degildi. Cunku ben ona coktan yetismistim. 23'umu henuz bitirmistim ki bu hayat unitesinin zaten beni yasatmadiigni, bilakis oldurdugunu gordugumden bu askin kendi ellerimle butun cesaretimi toplayip katili oldum. Dunyaya yeniden gelmek bu olmaliydi cunku ben yeniden dogmustum. Bir bebek gibi taptaze icimdeki Mesih doguran Meryem'e uyanmistim. Ve evet. Hic bir insan beni heyecanlandirmadi o gunden sonra. Hele ilk goruste ask diye bri seye asla ve kat'a inanmiyordum. Ve halen de inanmiyorum. Ilk goruste ask olabilir tabiki ama ilk gorusteki asklar kisa surelidir. Yel gibi gelir gecer. Bir gun bir vesileyle tanistigimiz kisiyle 7 ay boyunca cok iyi dost olmustuk. Onun kalbini, duygu ve dusuncelerini Allah adeta 7 ay boyunca icime naksetmisti. 7 ay sonra bir aksam vakti yani 19 mayis 2008 gunu bir baktim ki, ben bu adama vakif olmustum ve dolayisi ile asik olmustum. Oyleki bilgisi hem oncekilere bin basardi, hem de hem hem hem hem idi. Yani hem hem hem ozelliklerinden dolayi icimdeki Sems'e bir Pir, gonlume Mir idi . Hatalarini cok once gordukten sonra asik oldugum icin varsa da kusurlarini da biliyordum. Ve hic saskinlik , hic inkisar-i hayal, hic duzeltme istegi yasamiyordum. Yani hasili askin bendeki evoluasyonu boyle

Heyecanla ve bir çırpıda okudum haklısınız ne diyeyim.