AVUKATLARDAN YARDIM BEKLİYORUM.

merhaba arkadaşlar.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum, içimden geldiği gibi yazıcam. anlatmam gerek, dayanamıyorum.
özellikle benden büyüklerin bana yol göstermesini istiyorum..

ben 20 yaşındayım. gayet sıradan bi insanım. gezip tozan birisi değilim, sürekli evdeyim.
benim derdim babam olacak adam.
artık öyle bir duruma geldik ki, onun kanını taşıdığım için iğreniyorum.
anlatmaya çalışıcam şimdi..

babamla aramız hiçbir zaman iyi olmadı. hiçbir zaman bir baba kız ilişkimiz olmadı. bana hep nefret dolu gözlerle baktı. küçükken çok üzülürdüm. ben ona ne yaptım ki derdim. en ufak şeyde bağırıp çağıran birisi kendisi. durumu iyiyken önüne gelene verirdi. ama şimdi çıkmaza girdi ve her şeyin acısını bizden çıkartıyor.

sürekli bir açık arama derdinde. evde 5 dakika beni göremesin demediğini bırakmıyor. sürekli huzursuzum. mutsuzum. annem senelerdir bizim için katlanıyor ve emekliliğini bekliyor.
abim askere gideli 6 ay oldu. bu süre içinde benim üstüme daha çok gelmeye başladı. sürekli bela okuyor bana hiçbir şey yapmadığım halde hıncını benden alıyor. abim ameliyat oldu ve izne geldi. 25 gün burada kalacaktı.
geldiğinin ikinci günü arkadaşıyla dışarı çıktı diye arayıp bağırıp çağırdı.
abim için kartı istemiştik ve alışveriş yapmıştık. 60 lirayı geçmesin dedi, bizde biraz geçmişiz bunu.
haftaya alışveriş yapmayız dedik. çünkü alışverişi internetten kendisi yapıyor. bize para vermiyor.
abim geldiğinde internetten bakıp görmüş. bağırıp çağırdı. ama nasıl bağırıyor anlatamam.
annem haftaya alışveriş yapmayız vs dedi. ve beyefendi evi terk etti.
benim eşyalarımı çantaya koy dedi gitti. 10 gün boyunca yoktu. ama feysten sürekli abime mesaj atıp geriyordu bizi.
boşanmak için çok geç kaldıklarını söyledi. şu an bulunduğumuz evden çıkmamız gerekiyor ayın sonuna kadar. bu ev bizimdi ama borçları yüzünden sattı. borçlarının bitmesi gerekirken hala 130 bin borcu var.
elimizdeki tek şey evdi. ev sahibinin yiğeni oturacağı için çıkmamızı istiyordu. ev sahibiyle bile inatlaşmış ve bizim hiçbir şeyden haberimiz yok. bizi hizmetçisi gibi görüyor.
ve biz evden çıkmayacağımızı söyledik. annem boşanmak için ne gerekiyorsa yapsın dediğinde emri olur merak etmesin diyordu. o evden çıkın başka ev bulun kirayı öderim diyordu.
ev sahibiyle konuştuğumuzda öğrendik. ve ev aramaya başladık.
bu arada annemle babam 5 senedir ayrılar aynı evin içinde olsalar da.
nedenini de söylüyorum.
5 sene önce halıları yıkamaya vermiştik. geldiğinde annem aldı. o da evdeydi.
ve anneme halıcıyla fısır fısır ne konuşuyorsun demişti. ondan önce de anlaşmazlıklar var tabi ki.
bu durumdan sonra hiçbir şekilde konuşmuyolardı. sonra yanaşmaya çalıştı anneme.
ve konuşmadıkları için her şeyi ben yapıyorum evde. arada kaynayan ben oluyorum her lafı bana ediyor.
inanın evden çıktığım yok kardeşimi parka götürmek dışında.
en son ki mesajında istanbula bir süre gelmeyeceğini söyledi birkaç saat sonra mesaj atıp yarın istanbulda evde olucam dedi. 10 günün sonunda geldi. ve sanki biz terketmişiz evi gibi hareketleri.
gideceği zaman anneme gidip bir şey söyleme bırak dedim. annem gene de nereye gidiyosun hastasın dedi. cehennemin dibine dedi git başımdan dedi.
annem boşanacaktı. konuşmasını bekliyorduk. dün gece abimle konuşmuş. babanız yok sizin demiş.
benden pek bir şey beklemeyin yani filan demiş. bu nasıl bi insan anlamıyorum gerçekten.
ona muhtaç olmamız için elinden geleni yapıyor. abimin askerde olmasını kullanıyor.
mesajlarından birisinde de sen askerliğini bitirene kadar AİLENİN yanında olma düşüncesindeyim. siz bilirsiniz tabi bilemem filan demişti.
annem de kimsenin başında durmasına ihtiyacı olmadığını, evi tutup kendisinin oturmasını söyledi.
aile yok diyen kendisi, aileyi yok eden de kendisi. borçlar ödenirdi ama aile bulunmaz dedi.
keyfi bilir deyip duruyordu.
şimdiyse abime benden bir şey beklemeyin diyor. abim geldiğine pişman oldu.
artık o kadar dolmuşum ki o kadar çok ağladım ki anlatamam. annem vazgeçti.
emekli olana kadar..
2018e kadar böyle yaşamaya mahkum muyuz biz? ananeme gidebilirdik. biliyorum öyle de zor kolay değil.
ben hiçbir şey bilmesem de iş bulacaktım. vazgeçme diyordum anneme.
huzursuzluktan bıktım. suratını dahi görmek istemiyorum.
15 sene bizim için, şimdi de kardeşim için mi katlancaksın diyorum. ama istemese bile köşeye sıkışmış durumda.
ve beyefendi bunu bildiği için burdan vuruyor. bir dediği diğerini tutmuyor.
bizi hapsetmek için elinden geleni yapıyor. bu durumdan bıktım artık..
ne yapacağımı bilmiyorum elim kolum bağlı. bir ay sonra sınavım var çalışamıyorum bile.
sinirlerim çok bozuk. ben fazla bir şey istememiştim oysa, sadece normal bi hayatım olsun istemiştim.
biliyorum öyle çalışıp kira ödeyip yaşamanın kolay olmadığını.
ama böyle de hiç değil. sırf kaynamış suyu alıp makarna yaptım diye allah belanı versin diyen bir insan.
ve bu özetin özeti inanın..
annem vazgeçsin istemiyorum. ağladığını görmek istemiyorum. bunları hiç haketmiyor.
abim boşanmasını istemiyor. çünkü gittiğinde aklı bizde kalacak.
nolur bana bi fikir verin. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, yasal olarak haklarımız neler bilmiyorum.
anneme dava açalım diyorum. ve bu olayları bilen arkadaşı öyle kolay değil diyor. en doğrusu bu diyor.
karışık anlattıysam ve çok uzattıysam kusura bakmayın. titriyorum bunları yazarken, gözlerim hala şiş..
okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim..