Canım hocama;

Yazınızı okuyunca, çoçukluk ve gençlik yıllarımda( ilk gençlik diyelim, hala gencim ) tanık olduğum bir karı kocanın hikayesi geldi birden aklıma...

Ben onları tanıdığımda yaşları sanırım 55 civarı idi. Çoçukları ve torunları vardı... Hayatın tüm sıkıntısına rağmen çok mutlu ve aşık bir çiftiler... Makbule teyze her sabah gülümseyerek uğurlardı eşini işe, ve her akşam balkondan gelişini bekler, kapıyı açardı. İsmail amca bir elinde bastonu bir elinde çiçekleri ile çıkardı merdivenleri... Her akşam özenle süslenirdi Makbule teyze. Havalar güzel ise balkonda baş başa yemek yerlerdi. Çok neşeli, sevgi dolu insanlardı. Sevgileri o denli büyüktü ki adeta etrafı aydınlatıyorlardı. O yıllarda henüz yaramaz bir çoçuktum. Bazen gürültü yapardık sokakta, diğer komşular çıkar bizi azarlardı, Makbule teyze, suratındaki sımsıcacık gülümseme ile bizi çağırır "size pasta yaptım, gelin birlikte oynayalım der" bizi eve doldurur, oyunlar oynatırdı. Evlerinde geçirdiğim vakitlerde çok eğlenirdim. Karı koca adeta liseli aşıklar gibiydi. Bir kere seslerinin yükseldiğini duymadım.
Yıllar böyle akıp gitti, bir sabah Makbule teyze yine eşini uğurluyordu kapıdan, ve gidişini seyrediyordu. İsmail amca aniden fenalaşıp düştü... İnsanların koşuştuğunu hatırlıyorum ve sonra da, İsmail amcanın ölüm haberini.... O günden sonra Makbule teyzenin şen kahkahalarını bir daha hiç duymadım... Her akşam yine cama çıkışını ve balkonda bir başına oturuşunu hiç unutamadım... Kısa bir süre sonra hastalanıp yatağa düştü... Hasta yatağında bile, İsmail amcanın çok sevdiği çiçeklerine iyi bakmamızı tembihliyordu sürekli... Sonra o da öldü...

Şimdi ne zaman evlerinin önünden geçsem, gözüm hep balkona takılır, aklımda hep aynı resim; neşe içinde birbirlerine sarılmış oturan halleri...

Ben ümitle yaşamak istiyorum hocam, biliyorum ki ümit ettiğim sürece yaşayabilirim... Sevdaları yarına bırakmak değil bugün yaşamak istiyorum. Sevdamı hergün tüketmek değil, hergün yeniden keşfetmek istiyorum......

Sevgilerimle

Şenay