Alıntı: Yazan Durdu GÜNEŞ Erkekler hep kadın karşısında zayıf kalmıştır. Bazan onu tüm kusurlardan soyutlayıp melek olarak görmüş, bazan da onu tüm kötülüklerin kaynağı şeytan olarak görmüştür. Kadın karşısında zayıf kalan erkek hep onu tanımlama çabası içine girmiş tam cevabını buldum dediği yerde kadınlar soruyu değiştirmiştir. Napolyon "Karısını tanıyan tüm kadınları tanır." demişse de tanımalar hep teorik kalmış pratikte başarısızlık süregelmiştir. Şairler kadın karşısında daha zayıf daha korunmasızdır. Onun için dizelerini bazan bir silah gibi kullanmışlardır. Esasında "nedir bu şairlerin kadınlardan çektikleri" şeklinde cümleyi yeniden kurmak gerekir.

Kesinlikle, katılmıyorum

Konuyu şairler düzleminde düşünerek yorumlarınızı yanıtlamak isterim ki, Nazım ihanetle karşılaştığında böyle bir şiir yazmaktan ve kamuya mal etmekten çekinmezken, ard arda terkettiği diğer kadınların cümlelerini/haykırışlarını görmek, bilmek, izlemek mümkün olmamıştır. Konu terkettiği kadınların şair olup, olmamasından çok, acıyı olgunlukla karşılayıp, karşılamamaktan geçiyor olmalı.

Erkek canı yandığında, hasta olduğunda, tıpkı muhteşem başarılara imza attığında da olduğu gibi, kendini dünyanın merkezinde görme yanılgısını yaşamaktadır. Acıyı kabullenememek, ya da yenilgiyi hazmedememek belki biraz da bundan, hep, çocuk kalmaktan

Saygılarımla...