Ah baba ya, büyüdüm.....

Ortaokula başladığım gün benimle konuşmuştun hani balkonda, bu gün ki gibi aklımda.Sen dedin ki bana , benim kızımsın. Sen doğduğun gün öyle sevindim ki, ağladım dedin bana. Bu cümleyi bana veda ederken de söyledin. Açıklayarak ama.

Zor bir hayatım oldu dedin bana. Ben sadece çalışmayı bildim dedin. Sen öğrenmekle yükümlüsün dedin. Öğrendiğin her şeyin zorluğunu çekeceğini söylemedim sana , özür dilerim dedin. Yorgunum da dedin. Ve yüzüme bakıp hayatın ne kadar güzel olduğuna dair konuşmaya başladın.

Hayat güzeldir , emeğinin karşılığını alınca,

Hayat güzeldir, takdir edilince,

Hayat güzeldir , sevilince,

Hayat güzeldir, sevince,

Hayat güzeldir, başarılı olunca,

Hayat güzeldir, çocukların olunca,

Hayat güzeldir, dürüst olunca,

Hayat güzeldir, büyüyünce dedin bana.

Şimdi büyüdüm, hatta kendimi yaşlı bile hissedecek kadar. Ben de yorgunum demek istiyorum sana,ama yoksun.

Hayat hiç güzel değil. Emeğimin karşılığını alamıyorum, sistem değişti. Takdirler samimi gelmiyor.Sevildim ama içimde ki benle değil.Sevdim ama anlatamadım.Başardım, istediğim işi yapıyorum. ( Son verdiğin bayram harçlığı halen cüzdanımda.) Hep dürüst davrandım, ama bu geçerli değilmiş. Oğlum da var ama sana dede diyemedi. Şimdi diyor ama sen duyamıyorsun.

Bu günlerde oğlumla derin sohbetlere dalıyoruz. Keşke görebilseydin, o kadar büyük davranıyor ki? Ve ben ona ne anlatayım hayatla ilgili bilemiyorum.Senin kadar güzel şeyler söyleyemiyorum.

Sadece diyebildiğim aynı senin gibi , sen benim oğlumsun diyorum. Yüzü gülüyor.Benim de yüzüm sadece bu şekilde gülüyor.

Özlüyorum seni, çıkar yol bulamadığımda, başım derde girdiğinde, kendimi yalnız hissettiğimde, korktuğumda daha da çok.