Merhaba,

17 aylık bir bebeğe tecavüz olasılığı günlerdir konuşulurken,

Herhangi bir insanın böyle bir suçun olası sanığı ve olası mağduru olmanın nelere yol açabileceğinin korkunç sonuçlarını hemen kestirirken,

Mağdurun anlatılamamış çığlıklarını ta içimizde hissederken,

Ya bizim çocuğumuzun başına gelseydi olasılığının dayanılmaz duygusuyla başetmeye çalışırken,

Ve sanki her iyi şeyin kuşatılmış gibi hissedildiği,

Her an anlaşılmaz ve açıklanamaz biçimde elimizde ne varsa kaybedebileceğimiz korkusunu yaşadığımız günlerden bir gün

Sakinleşmeye,
Normalleşmeye
Hayata tutunmanın bir sebebini bulmaya
Küçük sevinçlerle çabalama niyetiyle

İnsan olmanın ,var olmanın bir işaretini etrafımızda aramak için

Pazar günü
Çocuğuma daha çok ve daha sıkı sarıldım
Sevgi en çok iyi gelir diye,
Bu depremde en dayanıklı tarafımız diye

Balkonuma renk renk kasımpatı ektim,
Soğuğa dayanıklı diye
Her sabah gülen bir çocuk yüzü ve çıçekleri görüp
Hayata inanmak için..

Başka bir yolu var mı?

Sevgiler...