Ben ah yeniden çocuk olsam demiyorum,sadece 10 yıl öncesine dönmek istiyorum o kadar...Belki o zaman gözlerime uğrayacak ve bir daha hiç gitmeyecek olan o gözyaşlarımı durdurmaya mecbur olmadan içimi çeke çeke ağlardım.Şimdi ağlamak oldukça zor,maskaraya bulaşmış gözlerimin,akan rujumun,yüzüme yapışan fönlü saçlarımın derdine düşmeden çocukluktaki saf ve kendi yüzümle ağlamak isterdim.Bir kadın gibi ağlamaktan oldukça yoruldum.'Aa bakar mısın koskoca kız sokakta ağlayarak koşuyor!' diyerek ayıplayamazdı kimse o zaman,belki de şefkatle sarılanım daha çok olurdu.

İnsanların fesat ruh hallerini çekmek zorunda kalmazdım,rekabet eden atlar gibi koşturulmazdım bir yudum su bile içirilmeden...Eskiden herkesi dost bilirdik,korkmazdık en savunmasız çağımız olmasına rağmen...Herkes birdi bizim için,aynıydı ve sadeydi.Bu kadar komplike değildi hiçbir şey.Bilmediğimiz şeylere boşverip oyunumuzu oynayabilirdik kayıtsızca.Yalnız kalma korkusu bedenimi aşmazdı yeniden çocuk olsam..Yalnız kalsam olsa olsa kendi kafamdan bir arkadaş uydurup yine de dertleşebilirdim sanırım.Şimdi o lüksümüz dahi yok,çünkü bu yaşlarda bunun adı deliliktir,şizofrenidir.

Umarsızca yaşamayı özledim.Akşamı nasıl ve nerede edeceğim derdim olmasın isterdim.Ve en çok bir erkeği hiç sevmemeyi isterdim.Ne denli iç yakıcı bir şey olduğunu öğrendim.

Annem ve babamın bu dünyayı terk edişlerine bu kadar yakın olmazdım hem çocuk olabilsem...Hatta geçtim çocuk olmayı,keşke hiç var olmasaydım.Böylelikle hayatın çetrefilli yollarında yorgun düşmüş bir yolcu olmaktansa cennette bekleyen bir ruh olurdum,küçük temiz bir ruh olarak hem de..