Fakülteyi dört yılda bitirmek için ne kahve bağımlısı oldum ne hasta oldum. Ders notlarının bağımlısı da olmadım, sınav geceleri uykusuz da kalmadım. Kalın kitapları okumayı tercih ettim ama sınava 10 gün kala değil dönemin başından itibaren, sürekli olarak ve gerekirse tekrar okudum. Yazı yazmayı, kendimi geliştirmeyi tercih ettim. Sınav zamanı geldiğinde ise tekrar yaptım, akşamları geç olmadan rahatlıkla yatıp mışıl mışıl uyudum. Şimdi ne olacak, eyvah hazırlanamadım kaygılarını hiç yaşamadım. Hep hazırdım. Düşük notlarım da oldu ama hazırlanamamaktan değil o ana dek anlayamamış olmaktan veya doğru çalışamamaktan. Sonunda dört yılda mezun oldum.
Dört yılda bitirmek öyle mucizevi bir şey değil, bunu anlatmaya çalışıyorum. Sadece düzenli ve sakin çalışmayı gerektiriyor, notları değil hukuku sevmeyi gerektiriyor. Belki de kitap tozunu sevmeyi gerektiriyor.
Kahveye stajımı yaparken alıştım, hiç sevmezdim. İkram edile edile sonunda ben de kahve içmeye başladım.
İş ararken bir üstünlük ölçütü mü bilmiyorum. Ama dört yılda bitirmek en azından çabanın, çalışkanlığın göstergesi değil mi?