Çay bahçelerine ve çocuk parklarına daha erken geliyor sonbahar. Hele sabahın ilk saatlerinde, her ikisi de terkedilmiş gibi. Hatta sanki herşey donup kalmış: Yerde kahverengi, sarı, yeşil yapraklar; yorgun ağaçlar, yaşadıklarının farkında olmayan kediler... Evsiz bir adam, üç denk ve iki bavuldaki eşyalarıyla bankta öylece duruyor. Telaşsız hareketleriyle ortalığı süpüren çöpçüler de olmasa hayatın devam ettiğinden şüpheye düşeceğiz. Ha, bir de bulutlar; onlar her saniye değişen biçimleriyle devinimin simgesi. Yaz boyunca gördüğümüzden fazlası, gökyüzünü bizden saklamaya çalışıyor. Güneş binaların ardından yükselip, gongu çalıyor. Hadi başlasın koşuşturma, başlasın ekmek kavgası, bir gün daha yaşansın bu umut dünyası.