Kahvemi yapıp pencereme geldiğimde, geceden beri durmaksızın yağan yağmur kesiliverdi. Hafif rüzgarla evime taşınan o güzel kokuyu içime çektim, sigara yakmadım.

Adalarla aramızda ince bir sis perdesi. Siluetin önünden uçup giden martılar. Karşı binadaki bir balkonda, yanlış saatte asılmış çamaşırlar. Yan bahçedeki asmanın artık iyice seyrelmiş üzümleri. Dudağımdaki damlalarla karışıp tuzlanan kahve.

İlk gerçek yağmuru bu, bu kışın. Gelip geçmeyen sevdalar gibi, her fırsatta kendini anımsatacak. Sokakları ıslatıp, yüreğimizi yakacak. Hiç yitmeyen, bir hayalin peşinde koşma duygusunu canlı tutacak. Bu yağmur, ah bu yağmur, bana hep yağacak.

(09.10.2011)