Şarkıdaki gibi "baharı bekleyen kumrular" olduk. Bulutlar azıcık aralansa, ucundan görsek güneşi, biraz sıcaklık hissetsek, birkaç kırlangıç coşsa sabah sabah; bahar gelecek sanıyoruz.

İnsan, çok istediğini hayal edermiş; bizimki de o hesap. Ne papatyalar açtı kırlarda, ne nergisler. Yürek üşüten geceler bitmedi ki, bahar olsun. Yalnızlıkta ürperdikçe belki daha çok istiyoruz. Ama cemreler çoktan düştü, bahardan ses seda yok.

İki kez aldandı karşı bahçedeki erik, ikisinde de döküldü çiçekleri. Artık küsüp açmazsa yeridir. Kirazlar daha temkinli; tomurcuklar dallarda, öyle bekliyor. Bizse her sabah, gün doğmadan uyanıp, hemen pencereye koşuyoruz. Bir işaret, bir müjde bekliyoruz. Yok!

"Belki yarın" diyoruz yine de umutla; belki yarın...

27.04.2011