Takvimden bir sayfa daha düştü yüreğime bugün...O,bırakıp gideli bizi tam on beş yıl olmuş...Gidişinin adını tam koyamamışken,dönüşünün resmini çizmeyi nasıl becerebilir ki bir çocuk yüreği...

İlk gençlik yıllarının esrik renkleriyle örtülü bir zaman diliminde insan farkına varamıyormuş meğer kaybettiklerinin.

Bahara yazgılı sandığı gülümseyişlerin yanılsamalarıyla işgal edilmişse düşleri hele...
İnsanların öfkelerini bir moloz yığını gibi üstüne yığdığı kömür karası bir günün kıyısından bir oyunu seyredermişçesine seyrederken üzerine yağıp duran kırlangıç ölülerini gidenin güncesini tutmak kadar zormuş meğer yüreğine karabasan gibi çöken karanlığı tutup yırtmak.İlk gençlik yılları...Karanlıklarla yaşamayı kanıksamanın o ilk adımları...
....
On beş koca yıl geçmiş...
Geçen her yılın hanesine paya düşen acının sancısı kazınmışsa eğer dönüşün imkansız olmasa gerek diyorum şimdilerde kendi kendime.Avuntu mu bu? Hayır...Avuntularla yüreğimi kanatma yeteneğini çoktan kaybettim çünkü...

Bir çiçeğin en nazlı rengine,bir çocuğun en uslanmaz gülüşüne, bir sevdanın en mavi demine ilişir belki o tüm galaksileri kıskandıracak kadar parlak olan ışığının resmi....