Meslekte iş olarak, uzun yıllardan beri her yıl ortalama 5-6 yurtdışı kaynaklı –özellikle boşanma tanıma- davası almaktayım. 1 Ocak 2011’den bugüne 5 adet tanıma davası daha doğrusu teklifi gelmiş bana. İş sahipleri öncelikle bu davanın kendisine kaça mal olacağını sordular. Ben de 500 Euro veya 1200 TL diye cevap verdim. Yaa öyle mi? Bakalım hele tavrıyla ayrıldılar hiç biri geri dönmedi. Önceden tanıdıkların önerisiyle gelenleri araştırdığımda, istediğim ücreti çok yüksek bulduklarından gelmediklerini anladım. İşin geri gelmeyişinin nedeni, yüksek buldukları asgari ücret ama iş de tanıma davası olduğuna göre bu 5 kişi de bir yerlerde mutlaka tanıma davalarını bir avukata açtırmışlardır. Özellikle yurtdışında olanlar çok titiz bir piyasa araştırması yaptıkları görülüyor.. Daha doğrusu bu alanda yoğun çalışan bir ajan piyasası olduğunu görmek gerekiyor diye düşünüyorum.
Yine, cep telefonu ve banka kartları ile ilgili tüketicilerin vahşi bir düzenle –aldatıcı, yanıltıcı reklamlarla- karşı karşıya oldukları, kendilerini aldatılmış hissine kapılmış olmalarına rağmen insanların haklarını aramak üzere mahkemelere gitmekten çekindikleri görülmektedir. Bunun önemli bir engeli, dimyata pirince giderken evdeki bulgurdan olmayalım kaygısı sayılmalıdır. Avukatlık asgari ücret tarifesi hak arama önünde engel olmayacak şekilde düzenlenmeli; meslek kurallarını hiçe sayanlara iş akışını sağlayan bir mekanizma haline gelmesine göz yumulmamalıdır.
Tanıma davalarının doğal dağılımını önleyen, böylesine sıradan işlerin birkaç büro (herhalde öyle olmalı ki, asgari tarifedeki ücret istendiğinde bile herkes sessizce sıvışıyor) elinde toplanması karşısında Barolar, “Bu kadar tanıma davası nasıl sende toplandı arkadaş, bir izahat vermen gerekiyor “ diye sormalıdır.