Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Doğru dürüst bir sigara bile içemiyoruz.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Vücudumuzun dengesi bozuldu ve bu dengenin değişmesi gerektiğine bizzat karar vermemiştik. Direnmekte zorlanıyoruz.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Sigara içmek için külfet üstüne külfete giriyoruz. Bizim gibiler için “çatısız açık hava” dışına bir seçenek bırakılmamış. Sigarayı bırakmayı değil, kışın ne yapacağımızı düşünüyoruz.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Yasanın verdiği güç, etrafımızdaki polis ruhlu sivillerin turnusolu oldu, herkes kendini “ceza kesme otoritesi” ilan etti, bunu izlemekten bile hoşlanmıyoruz.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Sanki bizde zeka geriliği varmış da bugüne kadar sigarayı “anne sütüden evla” sanıyormuşuz bu yüzden bırakmıyormuşuz gibi herkes “bak ne iyi oldu artık bırakırsınız” türü deha ürünü cümleler kuruyor.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Dayatmayı vahşi buluyoruz ve değil bırakmak, inadına içesimiz geliyor.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Yasakla “terbiye etme” tavrından hiç hazzetmiyoruz. Başkalarının seçimlerine mecburen yaklaştırılma ya da eniyiyibilimselolarakbenbilirim merakına kurban gitmiş olmaktan memnun değiliz.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Her cephede sağlık, demokrasi vs. değerler adına sadece belirli grupların haklarının olduğuna inanmamızı bekleyenlere pek hoş bakmıyoruz.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Yasayı önüne katıp bizi “kurtarma” yolunda hem tehditkar hem muzafferane nutuklar atanlara canımız sıkılıyor.

Son bir haftadır biraz sinirliyiz. Bizden azıcık ötede durun. Bizi kurtarmayın. Sizin kurtarmalarınız samimi bir çabanın sıcaklığından ziyade askeri bir harekatın korkunç soğukluğunu taşıyor.