Yine uzaklaştın benden dedi, kadın telefonda,,, adam, daha önce de duymuştu bu sözleri ama kadının böyle düşünmesine hangi davranışlarının yol açtığını anlamak için sorular sormamıştı hiç kendine,,, bu kez dönüp kendine, kendi içine bakmayı denedi…

“Uzaklaşmak,,, kendine bile tarif edemediğin, istediğinde kolaylıkla çekebileceğini düşündüğün sınırları zorlamak,,, nereye kadar,,, bir insan bir insana ne denli yaklaşabilir,,, ve ne denli uzaklaşabilir ondan…”
Zihinsel evreninde sayısız gezegenler gezdirirdi,,, her birinin kendine özgü, bir başkasıyla maddesel dokunmalardan uzak,,, kendi özgürlük alanlarına çekim güçlerinin el verdiğince,,, ama yine de ince bir haz hızıyla yaşar gibi yaptıkları gelgitler vardı,,, hiçbir yerde olmamak ve aynı zamanda her yerde olmak gibi bir şeydi bu,,, uzaklığın ve yakınlığın anlamını yitirdiği, belki sadece bir metafor olarak yere düşürülmüş metal paranın yuvarlanıp giderken aniden vazgeçip bir yarım daire üzerinden geri dönüşünün hatırlanmasıydı arada bir…

Şimdi, onun yüzüne, gerginlik anlarında seğiren sol kaşına ve etkisiz ama masum ışıltılı gözlerine bakmak zorunda olmadan,,, sesine bir zamandır gelip yerleşmiş metal soğukluğundaki tınıyı unutmuş gibi yaparak, telefona “Orda mısın” diye seslendi,,, sesinin yankılanıp kendisine döndüğünü ikincisinde fark edebildi ancak “Orda mısın?”,,, telefonu kapatmadan komodinin üzerine bırakıp pencerenin önüne yürüdü, kalın perdeyi kenara doğru çekti, şehrin ışıklarının siluetinde camda beliren yüzünü gördü,,, gülümser gibi yapıp ”Bilmem” dedi…