“Kendime inanasım gelmiyor bazen” dedi, yeşil mantolu kadın,,, hiç konuşmadan,,, başka hiçbir şey düşünmeden,,, sadece ve sadece onu dinleyen arkadaşına,,, “gerçekten öyle,,, bırakıp gittiğimde her defasında nefret duyguları içinde oluyorum ona karşı,,, yapmam ya, bir kaşık suda boğasım geliyor,,, yüzünü asla görmek istemiyorum,,, uzaklaş, diyorum uzaklaş benden,,, ne karşıma çık,,, ne evime gel,,, ne de telefonla ara,,, mesaj da atma ikide bir istemem,,, alıp kendimi yalnızlığıma çekiliyorum sonra,,, bu ne kadar sürüyor belli değil,,, kimi zaman bir hafta,,, üç ay,,, beş ay,,, arada aklımdan geçmiyor değil tabii,,, her gün olmasa da sık sık görüştüğün ama her gün en azından bir kez telefonla,,, iki üç kez mesajla haberleştiğin bir ilişkinin tarafı ne de olsa,,, istemeden, telefonuma bakıyorum arada bir,,, akşamları vapurdan indiğimde, birden karşıma çıkıverecekmiş hissine kapılıyorum,,, birlikte gittiğimiz kafelere meyhanelere uğramaz oldum yine bu yüzden,,, kendimi kısıtlamak işin ayrı yanı,,, bir arkadaşımla nerede buluşacağıma karar verirken bile hemen onun düşüncesi giriyor araya…”

Sigarasını yakmadan önce, bir süre durdu,,, gözlerini arkadaşından ayırıp, denize doğru baktı,,, çakmağın alevi, onun sigarasını uzatmasını bekledi,,, içine çektiği duman orada tutsak kalmış gibi kendini gösteremedi.
“Sonra,,,” diye devam etti,,, “sonra bir şekilde karşılaşıyoruz işte,,, çoğunlukla raslantısal,,, yolda,,, kitapçıda,,, ya da sinemada,,, bazen de hiç anlam veremediğim bir davranışla, tutup arıyorum onu,,, görüşelim, diyorum,,, yeniden yüzyüze geldiğimde,,, bütün nefret duygularımın uçup gittiğini fark ediyorum,,, söylüyorum da kendisine,,, yeniden başlıyoruz,,, günün birinde yine bir şeyler oluyor, ayrılıyoruz,,, işin tuhafı hep ben terk ediyorum onu ve anladım ki hep ben istiyorum onu yeniden,,, o da anladı bunu sanırım artık,,, bekliyor çünkü,,, uzun zaman oldu ayrılalı,,, ama biliyorum ki,,, günün birinde bir yerde karşılaşırsak, dayanamayıp sarılan yine ben olacağım,,, nedir bu?...

“Aşk,” dedi arkadaşı,,, gözlüklerinin camını silerken,,, bir kitaptan birkaç satır okur gibiydi,,, “belki de ötekiler değil,,, işte bu aşk,,, sevginin ve nefretin bir arada yol aldığı,,, nöbetleşe birbirlerinden rol kaparak ilerledikleri,,, insan ruhunun derinliklerinde ne varsa onu ortaya çıkarır gibi,,, karşıtlıklarını tetikleyerek,,, bir yandan zayıflatan, ama bir yandan da beslemeye devam eden,,, engebeli bir yolculuk,,, kolay değil ama,,, zor,,, itiraf edeyim ben yaşayamam bunu,,, öyle geliyor sanki,,, yine de,,, bilemem ki…