Geç de olsa


Susmayı bilsek keşke bazen,,, saklamak için değil dilimizin ucuna gelenleri, evirip çevirip törpülemek,,, ilk akla gelen, ansızın fırlatılmış ok misali karşıdakini yaralayacak sözcükleri değiştirmek için,,, daha bir anlamaya çalışan, üzerinde biraz düşünülmüş belki şefkatle yıkanmış, anlaşılır olanlarla,,, uçurum da olsa birden yarılıvermiş, ister istemez arada açılan boşluğu,,, uçurtmalarla geçebilmek için,,, renklerle donatılmış…
Calvino’nun dediği gibi,,, “suskunluk, kimi sözcükleri dışlamaya ya da daha iyi bir olanak çıktığında kullanılmaları için yedekte tutmaya” mı yarar? Bu da acımasız bir erteleme gibi geliyor bana,,, elde koz biriktirmek değilse de, en zamanında, karşı tarafı en çaresiz bırakacak anda fırlatmaya hazır tutmak mı yani?
Ama Calvino, burada gerdiği yayını usulca ve anında bırakarak, hedefte geleceği bulan, ani bir bakış göndermesini de biliyor, şu dedikleriyle,,, “şimdi söylenecek bir sözcük,,, yarın yüz sözcüğün söylenmesini gereksiz kılabilir,,, ya da bin başka sözcüğün söylenmesini gerektirebilir…”
Geç olsa da,,, şunları düşünebilmeye varmak bir teselli olabilir mi?,,, belki…
“İyisi mi sana sormayım içimden geçenleri,,, sen de bilme,,, çözemeyelim de,,, henüz yanıtı bulunmamış bir soru,,, bilinmeyenin insanı sarıpsarmalayan tuhaf büyüsü,,, çözülemezliğin şehvetli merakı,,, gibi kalsın onlar...
Ben sana yürüyeyim,, sahiden, içimden geldiği gibi, sorgusuzsualsiz,,, yüküm yaşadıklarım, yaşadıkların olsun,,,
sen de öyle gel,,,”