ışık

bazen kaçınılmaz bir sürüklenişle
bir yılgınlık doldurur içini insanın
önce umuda karanlık çöker usul usul
ve sonra siyahta kaybolursun
bir fırtına sürükler sevinçlerini
seyircisi olursun kımıltısız ve donuk
bin parçaya böler ve uçuruma savurur
içinin tüm çocuklarını ve yok eder teker teker

her duyu yabancıdır artık kendine
istesen de tanıyamazsın
aynı şeyler değildir gözlerinin gördüğü
her yerde yokluk ve aşkı unutan
anlamlar ve renkler anlamsız aynalardır
yüzüne çarpan ve kırılan kalpler gibi kırılan
ve insafsız gider kulaktan süzülen müzik
öncesi değildir artık ritmi ve notası
gider ve ruhunu kanatan zehirli
yüzlerce ok olur ve sesizce ağlatan

dağlardan heyelanlar gibi toz duman
üstüne dökülen kayalardır o zaman sözcükler
altında ezildiğin nefes almaksızın
ve öldürmese de ışıksız zaman
kurtulmayı bile düşletip özletmeyen
kara zindan saatlerdir ve günlerdir
öyle geçer zaman öylece geçer
ve üç yüz altmış beş gün değildir artık yiten seneler

ve çoğaldıkça çoğalır karanlıkta korkuların
oysa aydınlıkta olduğu gibidir her şey göremezsin
var olan hiçbir şeyin hiç farkı yoktur gecede günden
değişmez gerçekliği varlığın eksik olan tek şey ışıktır
ve ışıktan yoksunluktur korkunu ve acını besleyip büyüten
aydınlığı düşlemek bile yetmez görmeyişindir
kabuslarla doldurduğun huzursuz uykularda geçen gecenin
usul usul doğan günle yüzüne ışıyan sabahını

ve sonra birden bir mucize olur
beklenmeyen ve şaşırtan
ansızın ve bir an onca çektiğin acıdan
özlemini bile unuttuğun iki siyah göz doğar gözbebeklerine
ve yalnız karanlığının gökyüzü
cocuk yüzlü bir güneşle aydınlanır sıcak ve gülümseyen
ve öyle derinden öyle güçlü eller fışkırır ki kırılmış sızılı yüreğinden
uzansalar dokunacak kadar yakındır artık
ve sımsıkı sarılıp öpecek kadar yakındır yıldızlar

ve karanlığa
ve zamana inat
ve ölüme
ve yaşama inat
siyahta kaybettiğin seni bulursun siyahta
ışığın olur siyah iki göz
ve kendin olursun
sevgin olursun yeniden…

merhaba