Uyuyunca geçer derdi annem karnım falan ağrıyınca, hakikaten geçerdi, sabah uyandığımda ağrıdan eser kalmazdı, çocuktum o zaman. Artık uyuyunca geçmiyor ağrılar, yazarsan geçer diyor bu kez içindeki bilge, oturup yazmaya başlıyorum, tabii öyle kolay değil yani yatıp uyumak gibi, o karın ağrıları gösteriyor kendini, yaz sil yaz sil, olmadı kalk boş ve beyaz ekranın karşısından, o öylece arkandan baksın kalsın, odada volta at, git mutfağa sigara yak, yarıda söndür bırak, gel masaya otur, aklına ilk gelenleri yaz, kasma kendini, bak fena olmadı, böyle devam edebilirsin, başlamak önemli çünkü, köylüler yol seni çeker götürür demişlerdi, şimdi de yazı seni çekip götürsün, dizini dalayan çalılıkların arasındaki patikadan yürü, sonra birden dur, patika ikiye ayrılıyor çünkü, ne taraf gitmeli, kaldır başını güneşe bak, ağaçlara bak, havayı kokla, denizin kokusunu aldığın yöne ilerle, günler geçsin, geceler geçsin, bir sabaha karşı kırlangıçlar uçsun başından, takıl onların peşine, yorulunca bir kayanın başına otur dinlen, kekik kokularını çek içine, derken bulutlar koşup gelsin, yağmur bastırsın aniden, ne şemsiyen var yanında ne yağmurluğun, ıslan, sırılsıklam ol, sonra birden güneş çıksın, çalılıklarda sarı çiçekler açsın, sonra maviler, morlar, uzakta bir meşe ağacı görünsün, hafifçe yüksek bir yerde, her şey yolunda demek, altına geldiğinde denizi göreceksin sakın şaşırma, şaşırmam, biliyordum orada olacağını çünkü, patika bitiyor, deniz başlıyor, seni çağırıyor, kucaklaşıyorsun onunla, son nokta kendini koymuş, sözcüklerin, arabaşlıkların, bölüm başlıklarının bittiği yere, “seni tanıdım, mutlu oldum,” son cümlen olmuş.